After Heartbreaks!

Chapter 1;

Harumi's P.O.V

Patuloy akong nag lakad palayo, it's better to leave. For now, that is the best decision, kung gusto kong piliin na ang sarili ko ngayon, then I must leave. I never thought that leaving will be a better option, no. It's a choice, it's my choice to leave. Kase yun ang nararapat, ang umalis ako. 

Hindi ako makapaniwala na sa kabila ng mga nagyari kinukumbinsi ko padin ang sarili ko, but that's fine.

So, I can finally set myself free, free from the things I've got used to, free from the things that will continuously remind me of him, of us. Free from the things that I should've forgotten a long time ago, the things that I still I want to keep... even though I should've thrown it away.

But at least, every single thing is clear for me now. It's getting clearer and clearer, it makes me want to teleport somewhere unreachable, somewhere he will never be able to follow me. Pero, I think I don't need that.

Ni alamin siguro kung nasan ako hindi niya gagawin, ang sundan pa kayo ako? I tried to brush away my tears, unconsciously hindi ko namalayan na tumigil pala ako sa pag lalakad. I better get going, there's no point on stopping or delaying things that should happen. It's part of moving on, for now I'll let myself cry so hard. Pero bukas hindi na, hindi naako ulit iiyak.

Huli na to! I heard footsteps towards me, nilingon ko yun. Natatakot ako, mag-isa lang ako eh. Pero hindi ko inaasahn kung sino ang makikita ko. "Mommy..." I called her, mas lalo kong naramdaman ang sakit after ko siyang makita. Para akong bata, gusto kong mag sumbong sakanya. Gusto kong ipaalam na nasasaktan ako ng sobra-sobra. Gusto kong mag pa-hele sakanyan, baka sakali mabawasan ang sakit na nararamdamn ko ngayon.

Lumapit siya sakin at tinitigan ako ng maigi, inilibot niya ang paningin niya sakin staka lumunok, para bang may gusto siyang sabihin pero hindi niya masabi. Mas lalo tuloy akong na iiyak, "Mommy." I tried to call her again.

"I saw everything." Her eyes are sorrowful, para siyang maiiyak na ewan. Lumapit siya sakin at hinawakan ako sa mag kabilang braso, maigi niyang tinignan ang mga mata ko. "All these years of you trying to chase him... akala ko... akala ko simple lang na tampuhan iyon." Tumulo ang luha niya, umiling ako. Hindi simpleng tampuhan iyon, alam ko kung nag tatampo lang siya. Clearly, hindi lang tampo iyon. 

Pero kahit ganun nag pa-tuloy padin ako at nagpaka-tangga, bakit? Ganun naman kase talaga pag mahal natin diba? We'll do our best to fix something that is already broken, to keep something that is already a trash, we keep on holding onto something that and believe na magiging okay padin ang lahat.

"Mommy... Ang tagal ko din umasa, ang tagal ko din sinubukan pero wala na talaga." My voice broke.

"I let you chase him all these years kase akala ko... simple lang yun. Akala ko simpleng tampuhan at hindi pag-kakaintidihan lang." Mas lumapit siya sakin, umiling lang ako. I don't know how to respond. Si Mommy kase yung kausap ko.

"Bakit hindi mo sakin sinabi? Bakit hindi mo sakin sinabi na ganun na ang trato niya sayo?" Pakiramdam ko galit na saakin si Mommy I used to tell her every single thing, pero not this one! Saamin lang to ni Clark, alam ng mga kaibigan namin, pero ang nararamdaman ko sakin lang at sa nag iisang tao na nag pakita ng pake.

Also, I don't think kaya ko tong i-kwento kay Mommy, "I'm sorry Mommy." Yun lang ang na sabi ko. Ayoko nadin to i-kwento kase natatakot ako mag open-up tungkol sa nararamdaman ko, I know I keep on pursuing him, but deep inside I was broke and hopeless. Ilang beses ng pumasok sa isip kona darating ang araw na susuko ako pero hindi ko inakala na ganito pala kasakit yun, lalo pa dahil kaya ako titigil dahil naawa nadin ako sa sarili ko.