Till the Last Leaf

22

Kasalukuyang tumutugtog ang unang banda. Kanina pa kinakabahan ang mga kasama ko, pero ako, hindi manlang nakaramdam maski lamig. His words are so powerful. It has a good effect in me.

Hindi ko na siya nakita bago pa kami tumuntong ng backstage. Pero gusto kong mahiya kapag nasa taas na ako at kumakanta. Lalo na sa ganitong suot.

Napagdesisyunan naming magsuot ng anything basta mustard ang color. Our boys looks so masculine, si Jack nasa sando-shirt revealing his tough bicebs paired with black maong shorts and blackshoes with shades on. Si Gelo naman naka sweater paired with black ripped jeans and a baseball cap. At si Anthony nasa loose polo tucked in his white silk pants with yellow shoes.

"Last song na nila," anunsiyo ni Sam.

Sam looked boyish with her loose shirt half tucked in high-waist faded maong pants and white sneaker with her bonnets on. While Keziah is wearing polo, same design with Anthony, couple top huh? Paired with white fitted silky skirt and ankle boots.

"Let's give it up to Gelatone!" Tawag ng host samin.

Isa isa kaming umakyat. Nangpahuli ako dahil may 5 minutes set up pa. Nagsound off sila habng naghihiyawan ang mga audience.

Pabalik balik ang lakad ko sa backstage. Antagal na nung huli akong tumugtog sa harap ng maraming tao.

"Raine tara na," Yaya sakin ni Gelo, inalalayan niya ako paaykat ng stage.

"Thank you," binitawan na niya ang siko ko.

Nagform kami ng maliit na circle sa likod ng keyboard. Nasa harap ko ang audience, at punong puno ang auditorium. May sumisigaw ng pangalan ng banda namin.

"Okay guys, This is it! Our long awaited performance. I know we've been through hard and good times in the whole duration of practice. Now where here, this is will be our last card. Win or lose let's be grateful to whatever results may came. Let's join our hands together!...GELATONE!" ANi ni Sam. Sabay-sabay naming sinigaw ang Gelatone kasabay ng nakakabinging sigawan ng audience.

Nagumpisa ng mag drum si Jack.

Naglakad ako papuntang gitna ng stage, hindi kabado pero dahil siguro sa heels ko nangingig ang tuod ko. Tnry kong hanapin sa audience si Dustine o kung sino man sa grupo niya. Pero wala akong nakita.

"Go Raine!" Kilalang kilala ko kung kaninong sigaw yun. Kay Sherl. Napalingon ako sa gawi niya.

Nagtama ang mata namin ni Dustine. Nakangiti siya sakin ngayon. Binigyan niya ako ng thumbs-up. Tumango ako ang tumawa ng mahina.

Bahagyang natangay ng mic ang tawa ko. Shit. Tumingin ako sa right right ko kung nasan si Gelo, nakangiti siya at tumango.

I have to loosen up, Now.

"Maayong gab-i sa tanaaaaaaaaaan!" The crowd goes crazy.

"I'd like to introduce to you my band members...." Pinakilala ko sila isa-isa at nagsosound off sila.

Nag umpisa na ang intro sa unang kanta namin. Bumagal ang tugtog, medyo kumalma ang audience. Waiting for our song.

I closed my eyes and feel the rythym. Until my cue is on.

"Nu'ng araw, kay tamis ng ating buhay
Puno ng saya at ng kulay
'Di mauulit muli,"

I sang the lyrics with the feeling that I can connect to it. The feelings where everything is fine. It was the time when we are still complete, there is mom and dad happily inlove. Well, that's what I thought. And the lyrics really match to it, Di mauulit muli.

I sang the song emotionally. I can hear the audience sing along with me. Nararamdaman ko ang sakit dahil sa kanta. But it feels good.

Life is like a day with storm, but ended in the night where everything is calm.