Too late

Teasing Luke

Iedereen zat vrolijk te eten en te drinken, maar ik voelde me er niet zo goed bij. Het bracht te dierbare herinneringen op en Ashton had het ook gemerkt. Ook Luke was het niet ontgaan, die me soms aanstaarde en waarvan ik dus niets meer begreep, want eerlijk? Ik was helemaal in de war door die kerel. Het ene moment leek het alsof hij verliefd op me was en het andere moment waren we gewoon beste maatjes en was er niets aan de hand... Waarschijnlijk lag het eerder aan mij dan aan hem, maar toch was ik in de war.
"Babe, gaat het wel?", vroeg Ashton me bezorgd.
Een nep glimlach toverde zich op mijn gelaat en knikte. Hij wist verdomd goed dat ik loog, maar ging er niet op in omdat hij ook besefte dat ik me gewoon niet echt comfortabel voelde.
"Als je wil kunnen we ook naar huis gaan.", fluisterde hij zacht.
Ergens wou ik graag knikken, maar dan zouden de jongens alle pret missen en Ashton ook en dat wou ik niet. Door mijn domme gedrag, hadden ze al zo veel gemist. Snel schudde ik mijn hoofd.
"Ben je zeker?", drong hij aan.
Ik knikte en speelde met onze verstrengelde handen. Mijn lichaam bevond zich op zijn schoot. Zijn armen rondom me heen en onze vingers half met elkaar verstrengeld.
"Dus als ik het goed begrijp is Lucas de enige vrijgezel?", hoorde ik plots.
Dat zinnetje trok mijn aandacht. Meteen zag ik dat Luke wat ongemakkelijk begon te blozen en naar de grond staarde. Moesten ze hem daar nou echt mee lastig vallen.
"Jack....", begon Liz die het voor haar jongste zoon op nam.
"Wat?", vroeg de man onschuldig.
Even zocht Luke bij mij steun. Zacht glimlachte ik naar hem. Het was ook zo rot voor hem als enige single in dat gezelschap van koppels. Maar hij overleefde het heus wel. Ik snapte het ook gewoon niet, Luke was zowat de knapste jongen op school en hij had geen vriendin, terwijl hij niet enkel knap was maar bovendien ook nog eens een schatje. Hij zou letterlijk door het vuur gaan voor zijn vriendin. Alles zou hij voor haar doen, omdat ik wist wanneer Luke zijn hart gaf aan een meisje, hij het ook echt meende. Bij Luke waren de woorden, ik houd van jou of ik vind je leuk, erg kieskeurig, of hoe ik het ook moest verwoorden. Tegen weinig mensen zei hij het, maar als hij het zei, meende hij elk woord, elke letter.
"Waarom heeft Luke een vriendinnetje nodig als hij ons heeft?", vroeg ik Jack.
Meteen ontstond er een speelse grijns op Luke zijn gelaat en ik merkte hoe hij zacht met zijn lippiercing speelde, dat deed hij enkel wanneer hij zenuwachtig was of wanneer hij een binnenpretje had. Onder me voelde ik Ashton ook zacht lachen, want zijn spieren spande op en in mijn ooghoeken zag ik Ben, Calum, Liz, meneer Hemmings en Michael grijnzen. Ook de vriendinnetjes keken mij en Jack geamuseerd aan.
"Je bent behoorlijk pittig he Jessica?", lachte Jack.
Ik werd rood en er klonk gelach.
"Wees daar maar zeker van.", grapte Ashton.
Verontwaardigd gaf ik hem een duwtje en ontving een kusje op mijn wang.
"Nee, maar serieus? Ze heeft wel een punt Luke heeft toch geen vriendinnetje nodig? Hij heeft hun?", bracht Liz het onderwerp terug op de tafel.
Peinzend keek Jack me aan en dan Luke.
"Zo maar.", antwoordde hij.
Wat voor een belachelijk antwoord was dat. Zo maar....
"Dus als ik je de vraag stel, waarom heb je een vriendin, dan is je antwoord zo maar?", lachte ik.
Geamuseerd werden we weer aangekeken.
"Nee, dan zou ik zeggen dat ik van haar houd."
"Melig.", grapte ik.
Gelach weer klonk.
"Die Britse humor he.", grinnikte Jack.
Met open mond, nep verbaasd keek ik hem aan.
"Britten zijn cool.", vertelde Luke.
"High five.", grijnsde ik en gaf Luke een high five.
"En goed in bed.", fluisterde Ashton in mijn hoor, waardoor ik hard mijn best moest doen niet in lachen uit te barsten en helemaal rood te worden.
"Shut up, Irwin.", zei ik zacht terug.
Hij lachte zacht en drukte een kusje in mijn hals. Eigenlijk nu ik er bij stil stond. Ik verlangde wel naar hem. Al zijn tedere, zachte handelingen, puur genot....
"Die twee daar maken het wel erg gezellig.", merkte Ben op en gebaarde in onze richting.
Toen we door hadden dat het over ons ging, werden we beide zo rood als een tomaat. Betrapt was het gevoel dat door ons heen stroomde. Waarom ook altijd. Het was toch normaal dat twee verliefde mensen, af en toe eens klef deden niet? Luke leek licht geïrriteerd en ik begon me echt af te vragen wat er gaande met hem was. Morgen ofzo zou ik toch eens met hem praten, want ik maakte me zorgen en het feit dat zijn broers voortdurend bezig waren over meisjes, moest het voor hem ook niet echt gemakkelijk maken. Ik zou eerlijk gezegd gek worden in zijn plaats. Een diepe zucht verliet mijn mond, waardoor ik meteen iedereen zijn aandacht trok.
"Sorry.", verontschuldigde ik mezelf.
Mijn gedachten dwaalden weer af naar Harry, Liam, en de rest. Heel mijn lichaam trok bij elkaar en werd opgespannen. De persoon onder me, voelde het en versterkte zijn greep.
"Babe, het komt goed, rustig maar.", fluisterde de stem.
Hoe hard ik ook probeerde de gedachten weg te wuiven en mezelf onder controle te houden, hoe moeilijker het werd.
"Wij gaan even binnen zitten.", deelde Ashton dan mee en trok me mee naar binnen.
Ik hoorde een paar voetstappen achter ons en wist zeker dat het Luke was. Dit werd enkel bevestigd wanneer ik zijn hand, ja ik kon onderscheid maken tussen de handen van de jongens, op mijn schouder voelde. Waarom werd ik altijd plots zo emotioneel, door de trein van mijn gedachten.