Too late

I did the same

Met zijn alleen hadden we alles bekeken en hadden White house down in de dvd speler gestopt. Een actiefilm, was altijd wel leuk. Helemaal tegen Ashton aan genesteld, keek ik naar de flitsende beelden. Vermoeidheid teisterde mijn lichaam weer. Nog steeds werd ik s'nachts geteisterd door nachtmerries en hield het me van mijn slaap. Daardoor was ik soms heel uitgeput.

"Ze valt in slaap, stop haar maar onder.", zei Luke tegen Ashton.

Mijn lichaam werd opgetild en op een matras gelegd. Lakens werden over mijn lichaam heen gehuldigd. Er miste iets. Het warme vertrouwde lichaam van Ashton miste ik. Maar Ashton keek verder met zijn vrienden naar de film en ik was te moe om te reageren. De regelmatige ademhaling verzwaarde lichtelijk en ik merkte niet dat de jongens eigenlijk me de hele tijd zaten aan te staren. Pas wanneer ik een warm en vertrouwd lichaam tegen het mijne aanvoelde opende ik mijn ogen even.

"Hej, slaap maar verder schoonheid.", hoorde ik Ashton's stem schor zeggen.

Meteen vielen mijn ogen weer toe en nestelde ik me goed tegen zijn lichaam aan. Lange vertrouwde en gespierde armen sloeg zijn rond mijn lichaam heen en de heerlijke geur drong tot diep in mijn neusgaten. Rustig viel ik weer in slaap. Tot op het moment dat het hele ongeval weer voorbij flitste. Gillen en onrustigheid teisterde mijn hoofd. Zweet druppels stonden dik op mijn perzikkenhuid. Tranen welden op in mijn ogen en mijn hele lichaam begon te bibberen. Harry's laatste woorden speelden voortdurend af en een machteloos gevoel overheerste mijn lichaam. Ik kwam tot het besef dat het een nachtmerrie was en voelde hoe Ashton zacht met zijn vingertoppen over mijn rug wreef.

"Heee, shhht het was een droom. Ik ben er.", fluisterde hij zacht.

Onbeheerst trilde mijn hele lichaam en stroomden de parels langs mijn wangen naar beneden. Snikken verlieten mijn mond en mijn gedachten sloegen weer op hol. Elke keer was het even pijnlijk wanneer de beelden als een film afspeelden. Telkens weer ging hetzelfde gevoel door me heen, en niemand kon dat veranderen. De lieve, tedere woordjes van Ashton die in mijn oor werden gefluisterd, kregen me terug kalm. Zacht trok hij me naar zich toe en veegde de tranen van mijn wangen.

"Het is oke, Jess.", prevelde hij.

Ik liet mijn hoofd zakken op zijn borstkast en snoof de vertrouwde geur op. De manier waarop hij me elke keer geruststelde, was zo onbeschrijfelijk. Sprakeloos en stil werd ik er van als hij zich kwetsbaar en begripvol naar me opstelde.

"Ash?", zei ik zacht na een tijdje.

Voorzichtig keek ik hem aan en merkte dat hij zacht glimlachte. Met zijn handen haalden hij de haren uit mijn gelaat, zodat hij me beter kon zien.

"Ik houd van jou.", fluisterde ik dan en mijn stem brak.

Alsof het er moeilijk uit kwam. Maar dat kwam het niet. Ik meende het, maar toch voelde alles nog steeds aan als verraad tegen over Harry. Ook al wist ik dat hij zou gewild hebben dat ik verder zou gaan met mijn leven.

"Ik ook van jou Jessica Hope Payne en ik zal altijd van je houden.", prevelde hij en drukte zijn lippen op mijn voorhoofd.

Het teken van bescherming, was me altijd verteld geweest. Als een jongen je kuste op je voorhoofd wou hij je beschermen. Beschermen voor de pijn die je leed, beschermen voor al het grove geweld dat de wereld onder ging, beschermen voor jezelf, beschermen voor andere jongens .... Ashton was mijn beschermengel, die me beschermde tegen mijn pijn en mezelf. Natuurlijk beschermde hij me ook voor het grove geweld, of andere jongens, kijk maar naar wat er met Rick gebeurde, maar voor mij was het belangrijkste dat hij me beschermde tegen mezelf.

"Ik .... wil niet dat Valentina ons uit elkaar haalt. Het zit me dwars en ik heb nog steeds het gevoel dat je me ergens voor beschermt ...."

Door de donker kon ik zijn gezichtsuitdrukking moeilijk zien, maar ik wist dat hij me nu lichtelijk teleurgesteld aan keek. Hoe dom kon ik ook zijn om zo een fantastisch vriendje niet te vertrouwen ....