Too late

Left Behind

Het piepende geluid van de monitoren vulde de kamer. Ik had nog geen idee van wat er met te wachten stond als ik wakker werd. En de vraag was of ik het wel wou weten. Mijn hartslag was regelmatig. Maar ik, ik zat vast in een brei. Geen uitweg enkel een tunnel met een wit licht op het einde en een vuile kleverige massa die me vast hield. Hoe meer ik klom, hoe meer ik weg zakte en hoe verder het kleine witte puntje zich bevond. Ik kwijnde weg en zakte in een afgrond. Ik schreeuwde Harry's nam. Voorzichtig opende ik mijn ogen. Het felle licht prikkelde en zacht rolde Harry uit mijn mond. Twee mensen stonden over me heen gebogen.
"Welkom terug, Jessica.", zei de ene man, waarvan ik vermoedde dat hij de dokter was, tegen me.
"Harry.", zei ik nog een schor.
Mijn keel was uitgedroogd en scherpe steken voelde ik tegen de want van mijn slokdarm. Mijn moeder, die kennelijk ook in de kamer was, reikte me een glas aan.
"Hier, drink wat lieverd.", glimlachte ze zacht.
Ik bestudeerde haar goed. Haar ogen stonden dof, met vette wallen er onder, rood en opgezwollen van het huilen. Mijn gedachten sprongen terug naar de avond wanneer het zich afspeelde. We zaten in de auto. Ik lag achteraan en .....
"Waar is Liam?", snikte ik.
"Jess ...", begon mijn vader.
Hij zag er ook niet al te best uit. Vermoeid en uitgehuild.
"Niemand behalve jij heeft de klap overleeft.", ging hij verder.
Bam, dat was de grootste klap die ik ooit gekregen had. Mijn vriendje, mijn broer en mijn beste vrienden was ik op één slag kwijt, voor goed.
"Maar dat kan niet...", huilde ik terwijl parels van tranen naar beneden stroomden.
Mijn blik werd wazig door het gordijn van tranen maar ik zag wel dat mijn moeder een traan over haar wang liet rollen. Ze waren tenslotte ook hun zoon en twee schoonkinderen kwijt. Hoe ging ik hier nu mee om gaan? Een idiote psychiater die met me zou praten om alles te 'verwerken', zou mij niet helpen. Ik was alles kwijt. Mijn leven was ik kwijt, want zonder Harry, Liam en de rest, was er voor mij geen leven.
"Jessica, wij moeten even een check up doen, mogen wij vragen de kamer te verlaten meneer en mevrouw Payne?"
Mijn ouders knikte en verlieten de kamer terwijl ik recht getrokken werd. De pijn in mijn milt was meteen voelbaar en mijn gelaat trok wit, zoals de kamer was. Ik voelde me hier niet op mijn gemak en de hele tijd speelde de vragen: 'had ik nou maar geen drankje gaan halen', 'had die idioot maar niets in mijn drinken gedaan' 'had ......' De gedachten kwelde me en hoe leeg ik me van binnen ook voelde, pijn was hetgene wat me momenteel teisterde. Pijn in mijn hart en pijn in mijn milt. 
"Doe je milt nog zo een pijn?", vroeg de dokter met zijn witte jas aan me.
Ik knikte. Hij duwde er op en een pijnkreet verliet mijn mond. Wat een idioot hoe kon hij nou ....
"Het zal moeten helen en je zal nog enkele dagen hier moeten blijven. Zo te zien is de wonde wel mooi aan het dichtgroeien en mogen de draadjes er binnen enkele dagen uit.", concludeerde hij en staarde naar mijn buik.
Voorzichtig liet ik mijn ogen naar mijn ooit zo mooie bruine buik glijden en merkt dat er nu een hele grote wonden op te vinden is.
"Het wordt wel een litteken.", deelde hij me mee.
Fijn, had ik nog eens een herinnering aan het hele gebeuren, alsof het litteken gegraveerd in mijn hart nog niet goed genoeg was. Mijn moeder en vader kwamen terug binnen en keken me strak aan alsof ze me iets wouden vertellen. Het enige wat ik me afvroeg was hoelang ik hier in coma had gelegen.
"Lieverd, we moeten je iets vertellen.", zei mijn moeder dapper.
Ik keek haar aan maar voelde al dat dit niet zo een prettig nieuws was. Was er nu nog iets erger dan hetgene dat ik net te horen gekregen had. Of had ik nog niet genoeg slecht nieuws gekregen.
"We verhuizen naar Australië, niets houdt ons hier nog tegen en ik moet toch veel naar daar dus ...", ging mijn vader verder.
Weer een klap in mijn gezicht. Begrepen ze dan niet, dat alle emotionele waarden hier lagen? Dat al mijn herinneringen die ik had aan hen hier waren. 
"Niets houdt ons hier? En al die herinneringen dan? De begrafenis ...."
"Lieverd Liam en de anderen zijn al lang samen begraven. Jij ligt hier al drie weken.", jammerde mijn moeder.
Ik slikte. Ik had niet eens afscheid kunnen nemen op de begrafenis. Dat laatste gebaar dat ik voor iedereen nog had kunnen doen ....
"Ik..", mijn stem brak net zoals mijn hart.
"Wanneer vertrekken we?", vroeg ik.
"Binnen twee weken."
Twee weken, was echt niet lang en ik zou hier nog enkele dagen moeten blijven dus .... Ik liet de tranen een vrije loop gaan, het had geen zin om ze tegen te houden, ik moest me niet sterk houden, ik moest ze voor niemand tegen houden en niemand kon me ook troosten.
"We hebben al een huis gekocht en je nieuwe school al uitgezocht. Je zal het er vast fijn vinden.", profeerde mijn moeder.
En met dei woorden was alles gezegd. Ik zou naar de andere kant van de wereld gaan wonen, vluchten voor mijn verdriet en er nooit met iemand nog hoeven te praten. Geweldig.