Too late

He wanted to take a shot

Overal verpleegsters was het volgende beeld dat mijn netvlies trof. Mijn hand werd vastgehouden, dat voelde ik maar ik kon moeilijk zien door wie. Meteen spookte de enge gedachten door me heen. Ashton en Luke was het enige dat ik me kon indenken.

"Rustig liefje.", hoorde ik plots een bekende stem zeggen.

Pijnlijk draaide ik mijn hoofd om naar rechts en zag Ashton zitten, die mijn hand vast had.

"Je ....", stammelde ik.

Hij glimlachte lief en stond voorzichtig, met een blik vol pijn recht om vervolgens zijn lippen op mijn voorhoofd te drukken. De zachte lippen die zo vertrouwd voelde.

"Ik ben oke en Luke ook.", glimlachte hij zacht.

Tranen sprongen in mijn ogen. Geen tranen van verdriet, maar tranen van geluk. Geluk, dat er niets ergs was met Luke en Ashton.

"Juffrouw Payne? Voelt u zich al beter?", vroeg de verpleegster aan me.

Ik knikte.

"We hebben in tussentijd, je wondes verzorgt. Die schrammen, zou ik toch maar voorzichtig mee zijn.", zei ze, het laatste wat stiller.

Ashton gaf een kneepje in mijn hand.

"Dank u. Mogen we naar huis en waar is Luke Hemmings?"

"Jullie twee mogen gaan. Meneer Hemmings, is bijna klaar. Jullie kunnen wachten op hem in de kantine.", glimlachte ze lief.

Met zijn tweeën hand in hand liepen we door de gang.

"Mam, Liz en Calum zitten samen met Mikey in de kantine.", weerklonk de engelenstem.

Ik liet mijn hoofd zakken tegen zijn borstkast en voelde hoe zijn armen beschermend om me heen vielen. De zoete geur die ik uit de duizenden herkende, leverden een geweldig gevoel op.

"Ik was zo bang dat ik je kwijt was.", snikte ik dan zacht.

Zijn vingertoppen, van zijn lange vingers gleden over mijn wangen om de parels die als een watervalletje naar beneden stroomde, te stoppen.

"Ik kreeg een paar behoorlijk rake klappen, maar ik had het over voor jou."

Hoopvol, liefdevol en een beetje pijnlijk keek ik hem aan. De mosgroene ogen doorboorden de mijne en dat schattige glimlachje was duidelijk zichtbaar.

"Luke, wou een schot voor me opvangen zelfs.", stammelde Ashton dan.

Wat ...... Luke wou een schot opvangen om Ashton te verdedigen. Vol ongeloof staarde ik hem nu aan. Luke wou dood .... Wel knap dat hij het wou opnemen voor zijn beste vriend maar .... De gedachten Luke kwijt te raken was al even pijnlijk als de gedachten om Ashton kwijt te raken.

"Gaat het wel?", vroeg Ashton dan zacht.

Ik knikte zacht. Het ging totaal niet, maar ik wou niet dat Ashton zich zorgen maakte en zich vragen begon te stellen. Die vragen zouden de komende dagen in mijn hoofd spoken en daar zouden ze ook blijven. Mijn verstijfde lichaam werd meegetrokken naar de kantine, waar Calum, Liz, Anne Marie en Michael ons op vingen. Er werd heel wat geknuffeld.

"Wat is er nou precies gebeurd?", vroeg Anne Marie zich af.

De blikken waren op mij en Ashton gericht. Bemoedigend keek ik Ashton aan die begon te vertellen. Hoe hij het gebouw wou binnen lopen, maar Rick en zijn vriendjes hem tegenhielden. Harde klappen en schoppen die hem werden toegediend. Zijn hoofd dat begon te tollen en de woorden over mij die naar hem toe werden gegooid. Het brak hem dat kon ik zien. Dan vertelde ik mijn deel, dat ik ongerust was en naar buiten was gelopen, maar over mijn eigen voeten struikelde en schaafwondes als resultaat kreeg. Rick die me bedreigde. Ashton die op de grond lag .... Vervolgens vertelde Ashton nog wat hij wist van wat er met Luke was gebeurd.

"Luke!", gilde ik van zodra ik hem door de deur zag komen.

Meteen sprong ik recht en liep naar hem toe. Toen ik bij hem was, liet ik me in zijn armen vallen. Teder knuffelde hij me en ik voelde hoe zijn lichaam zacht schokte, omdat hij huilde.

"Doe dat nooit meer.", fluisterde ik zacht.

Hij schudde zijn hoofd en ik plantte mijn lippen op zijn wang. Samen liepen we terug naar de rest, waar weer veel geknuffel gebeurde en traantjes vloeiden. Nog nooit had ik jongens echt zien huilen, maar dit was het moment waarop iedereen brak. Eén hoop ellende, voortgebracht door niemand minder dan mezelf, was er overgebleven en ik wist dat het moeilijk zou zijn, er mee om te gaan en te doen alsof het allemaal niet gebeurd was. We besloten naar huis te gaan en iedereen zou bij Luke thuis blijven slapen. Ik had mijn moeder gebeld, die tot bij Luke was gereden en nu stond te praten met Liz en Anne Marie.

"Nog eens bedankt man, om je zo op te offeren. Ik apprecieer dat echt.", deelde Ashton mee.

Luke wuifde het weg, maar ik vond dat er over gepraat moest worden. Het was niet zo maar iets. Hij kon gestorven zijn, dood gegaan zijn voor zijn beste vriend.

"Het is belangrijk dat je er over praat Lucas.", besloot Calum, die kennelijk hetzelfde dacht als ik.

Met een neergeslagen blik zuchtte hij.

"Ik deed het gewoon omdat ik één niet wou dat Ashton geraakt werd, hij is mijn beste vriend en twee ik niet wou dat Jess haar vriendje nog eens hoefde te verliezen.", kwam er moeilijk uit.

Vol ongeloof staarde ik hem aan en liet de eerste traan over mijn wang rollen. Dat had nog nooit iemand voor me gedaan en het was zo lief van hem, maar hij betekende ook veel voor mij. Hem verliezen zou even hard zijn. Ik stond op en trok Luke in een knuffel. Bij hem rolde ook zacht de tranen over zijn zachte wangen.

"Luke, dat is super lief van jou. Je bent de beste beste vriend ooit.", snikte ik.

Voorzichtig veegde hij de tranen van mijn gelaat en keek me diep in de ogen aan. Die helder blauwe prachtige kijkers, waar je echt in kon verdrinken omdat ze zo diep waren als de zee, staarde in de mijne.

"Groepsknuffel!!", riep Michael die eigenlijk ons momentje verstoorde.

Verschillende armen en pijnkreunen vulde de kamer. Wat ook logisch was want Ashton's ribben waren gekneusd, Luke was genaaid omdat hij een schampschot gekregen had, maar dat had toch ook wel een behoorlijk rare wonde gemaakt en ga zo maar door. Ashton stond echt letterlijk vol blauwe plekken. Iedereen werd losgelaten en we namen terug plaats. Ashton lag tussen mijn benen omdat als ik op zijn ribben ging liggen, het pijn deed.

"Ik kan jullie allemaal niet genoeg bedanken voor alles en ik zie jullie allemaal echt graag. Nooit had ik gedacht dat mensen nog zoveel voor me zouden kunnen betekenen. Maar jullie zijn het bewijs er van.", zei ik zacht.

Calum trok een auw gezicht, terwijl Ashton me zacht kuste, Luke me glimlachend aan keek en Michael een vreugdesdansje maakte. Ze waren ook zo geweldig.

"Zeeeeeeeeg wat gaan we nu doen op deze sleepover?", vroeg Michael dan.

"Film kijken?", stelde Ashton voor.

Calum en Luke begonnen breed te grijnzen.

"Jessica gaat Michael in maken.", grijnsde Calum.

Fronsend keek ik hem aan. Wat bedoelde hij nou weer. In mijn ooghoeken zag ik ook hoe Ashton begon te grijnzen en hoe Michael het hele tafereel volgde.

"Need for speed!", joelde Luke en haalde het spelletje.

Ik sloeg mijn hand voor mijn hoofd.

"Jess, mij in maken?", vroeg Michael dan grijnzend niet beseffend dat ik zo goed was.

"Geloof me, ze is goed.", glimlachte Ashton die een kusje op mijn wang drukte.

Grinnikend keek ik Michael aan die het nog steeds niet wou geloven. Luke kwam naar beneden en stopte het spelletje in. Niet veel later was het game on tussen mij en Michael.