Too late

Memories

(Voor ik start zou ik jullie graag vragen het twitter band account van mezelf en een vriendin te volgen op twitter @ifandwhen_band jullie zouden ons er een enorm plezier mee doen!)

Mijn hart raasde door mijn borstkas wanneer er ons meegedeeld werd dat we ons geland waren. Anne en Gemma zouden me komen halen. Ongemakkelijk nam ik mijn spullen bij elkaar en liep door de gate. Wanneer mijn netvlies Gemma en Anne detecteerde, stortte mijn wereld in. Tranen liepen ongecontroleerd over mijn wangen, herinneringen kwamen terug.... Wanneer Gemma en Anne me stevig knuffelde, werd het me echt te veel. Ook zij huilden. Met zijn drieën huilend wachtte we op mijn koffer.
"Hoe gaat het nu met jou Jess?", vroeg Anne voorzichtig.
"Ik heb mijn ups en downs. Hoe gaat het met jullie?"
"Gaat wel.", snikte Anne.
"We moeten verder met ons leven.", fluisterde Gemma.
Daar had ze gelijk in. Ook ik was verder gegaan met mijn leven, maar ik merkte dat de gebeurtenissen mij vaak tegenhielden.
"Is er veel veranderd sinds ...", vroeg ik dan zacht.
Gemma knikte.
"Ik ben nog eens terug gekeerd naar de school. Het is daar niet meer hetzelfde. Jullie zijn zeker niet vergeten. Overal hangen er herinneringen op. Cameron bijvoorbeeld weet dat je hier bent en vroeg om je nog eens te zien en ... "
De laatste keer dat ik Cameron had gezien, was de avond van het ongeval. Een rilling liep over mijn gehele lichaam.
"Het komt goed Jess beloofd."
De hand van Anne voelde ik op mijn schouder. Ze had duidelijk gemerkt dat ik het noorden helemaal kwijt was. Wanneer mijn koffer op de band te voorschijn kwam, nam ik deze behendig er af en niet veel later zaten we in de auto. Het was echt een rare sfeer. Eentje dat ik moeilijk kon plaatsen en waar ik me niet echt gemakkelijk bij voelde. Vandaar dat ik besloot naar Ashton en Luke te sturen.
'Veilig aangekomen. Weet niet of ik dit wel kan ... Xx Jess'
'Veilig aangekomen. Love you <3 xxx Jess'
Naar Luke stuurde ik iets meer info omdat ik wist dat hij me echt kon steunen bij dit soort dingen. Ashton was bovendien de laatste tijd niet echt een steun geweest.
'Komt goed Jess. Probeer het gewoon los te laten. Herinneringen boven halen is zeker oke. Xx Luke'
'Thanks Luke. Het is gewoon zo raar .... Xx Jess'
We stuurden nog even, terwijl ik van Ashton geen antwoord kreeg. Het maakte me kapot van binnen en ik had echt het gevoel dat ik hem aan het kwijtraken was. Niet veel later waren we aangekomen bij Harry's huis. Herinneringen overspoelde en meteen stonden de tranen weer in mijn ogen. Gemma trok me in een knuffel.
"Het is oke Jess."
Anne trok ons beide in een knuffel en daar stonden we dan weer huilend, met zijn drieën voor de oprit van het prachtige huis, waar ik mooie tijden had beleefd. Robin kwam naar buiten en zag hoe moeilijk we het hadden. Stil zwijgend nam hij mijn koffer uit de koffer en liet ons daar even staan. Al die emoties, waren gewoon weg soms te veel en ik vroeg me echt af of dit wel de juiste beslissing was geweest. Wat als ik het beter zo gelaten hand en mijn verleden zou 'begraven' hebben. Nee, dat was verkeerd. Al deze prachtige mensen hadden een grote rol gespeeld in mijn leven, ik kon ze niet zo maar laten gaan en doen alsof ze nooit bestaan hadden. Daarvoor waren ze te belangrijk geweest.
"Kom laten we naar binnen gaan.", zei Anne na een tijdje.
Huilend liepen we naar binnen. Robin had al wat warme chocolade melk klaar gezet.
"He Robin.", snikte ik en knuffelde hem ook stevig.
"He meid. Hier neem een kopje. Er zijn ook lekkere zelf gemaakte koekjes.", glimlachte hij lief.
Ik forceerde een glimlachje en nam het kopje aan. Een heerlijke geur drong door mijn neusgaten.
"Zullen we in de woonkamer gaan zitten?", stelde Anne voor.
We knikten. Ik nam plaats naast Gemma, die haar arm over me heen had geslagen.
"Vertel eens Jess hoe is het in Australië?", vroeg Robin dan nieuwsgierig.
"Anders. Maar wel oke, hoewel ik alles hier wel mis. Is het daar wel oke.", gaf ik toe.
"Gemma vertelde me dat je een nieuw vriendje had?", viste Anne.
Ik knikte. Hij zou nooit Harry voor me zijn, maar Ashton was perfect voor mij.
"Ik houd nog steeds van Harry, maar die komt niet meer terug. Ashton heeft me samen met zijn drie beste vrienden enorm geholpen en zo is het allemaal gekomen.", legde ik uit.
Ze lieten me vertellen over de jongens en het deed deugd om alles eens los te laten. Ik vertelde natuurlijk niet over hoe het nu tussen mij en Ashton zat, want daar was ik zelf nog niet echt uit. Daarna haalde we herinneringen op, wat weer voor vele tranen zorgde. Gemma vertelde me ook dat ik in Harry's kamer zou slapen en dat zorgde letterlijk er voor dat mijn hart even stil stond. Na lekker gegeten te hebben s'avonds, besloten we allemaal te gaan slapen. Ik was uitgeput van de vlucht en het vele huilen. Toen ik in mijn bed lag ontving ik een berichtje.
'Sorry Babe dat ik zo laat antwoord. Vond mijn gsm nergens. Ben blij te horen dat je goed aangekomen bent en love you too. Ik mis je! <3 Xxx Ash'
Een glimlach verscheen op mijn gelaat. Het deed me wel een beetje pijn dat hij me niet vroeg hoe het geweest was. Dat had Luke in tussen tijd al wel gedaan. Zelfs Calum en Michael waren bezorgder om mij dan Ashton was en dat deed pijn.
'Thanks Ash. Het is je vergeven. Hopelijk gaat alles daar goed? Ga nu slapen slaapzacht! Mis je ook! <3 xxx Jess'
Ik legde mijn gsm op het nachtkastje naast me en snoof de geur van de lakens op. Ze roken nog naar Harry. Tranen stroomde weer over mijn wangen en ik huilde mezelf in slaap.