Too late

Diner date

Na hun kleine pauze was het weer tijd om aan de slag te gaan. Hard werk zou lonen, vertelde mijn moeder altijd aan mij en Liam. En kijk nu, ik had niets meer en Liam ook niet. Al het harde werk was voor niets geweest. Liam had alles voor elkaar tot hem het leven ontnomen werd. Een krop schoot in mijn keel bij de gedachten aan Liam. Zou hij dit leventje goedkeuren voor me? Vaak zei hij, als je maar gelukkig bent, maar ook al was ik nu ergens toch een beetje gelukkig met de personen rondom me heen, het zou nooit meer hetzelfde zijn. Het verleden zou me blijven achtervolgen. De pijn die ik meedroeg, zou er altijd zijn. De wonden zouden er altijd zijn, ook al waren ze geheeld, ze konden elk moment terug opengereten worden. De littekens zouden er ook altijd zijn. En niet alleen het litteken op mijn buik, niet alleen dat, waarmee ik elke dag nog geconfronteerd werd, om er elke keer mij er doen te aan herinneren dat ik alles kwijt was. Niet enkel dat. Ook het litteken op mijn ziel. Mijn ziel dat beschadigd was door het verlies, het verdriet en de pijn. Littekens die aanzet hadden gegeven tot mijn strijdwonden die er ook altijd zouden zijn. Strijdwonden van een oorlog tegen mezelf. Een oorlog die ik elke dag meer leek te winnen, maar die nog niet gewonnen was. De laatste tijd was de drang weer groot om er gewoon het mes op te zetten en mezelf te pijnigen, maar dan dacht ik aan de pijn die ik alle andere in mijn omgeving zou aandoen en dat wou ik niet. Ik wou noch Ashton, noch Luke, Calum of Michael kwetsen. En mijn moeder verdiende na alles ook beter dan een dochter die zichzelf de duivel aan deed. Maar het was moeilijk. Soms was de drang echt sterker dan mezelf en voelde ik me achteraf pas schuldig. Ik werd uit mijn gedachten gerukt door Luke die mijn naam riep. Geschrokken keek ik hem dan ook aan.
"Wow in welke wereld zat jij?", vroeg Calum lachend.
Ik slikte de tranen even weg en probeerde er blij uit te zien. Maar Ashton en Luke hadden meteen door dat er weer iets niet goed zat. Dat er mij iets dwars zat.
"Sorry.", mompelde ik zacht.
"He, het is oke liefje. Laat die dwazen maar wat doen. Wat is er?", vroeg Ashton dan en kwam naast me zitten.
"Ik moest gewoon aan vroeger denken", gaf ik toe.
Hij trok me met zijn sterke en gespierde armen in een knuffel en drukte een kusje op mijn kruin.
"Soms wou ik dat ik je gedachten kon manipuleren en je alleen maar aan goede dingen kon laten denken.", zei Ashton dan zacht.
Ik glimlachte zacht. Soms kon het toch zo een schatje zijn. Luke stond er wat ongemakkelijk bij en ik kon de bezorgdheid op zijn gezicht aflezen. Maar ik had even nood aan Ashton die lieve dingen zei en die me steunde.
"Zullen we na de repetitie samen wat gaan eten in het stad? En daarna nog een filmpje bij jou thuis bekijken?", stelde Ashton dan voor.
Het klonk als een heel goed idee. Ik stemde dan ook in door met mijn hoofd te knikken.
"Gaan we het nog een keer spelen dat Jess haar mening wel kan geven?", vroeg Michael dan.
Ik werd rood.
"Ik luister.", lachte ik.
De jongens namen plaats op hun vast plekje en Ashton begon te tellen terwijl hij zijn stokken tegen elkaar aan sloeg.
"One two, one two three four."
En weg waren ze. Ze rockten echt en het klonk zo goed. Ik was zo trots op mijn vrienden en ooit zouden ze groot worden. Dat voelde ik gewoon. Vol talent zaten ze. En niet een van hen maar gewoon allemaal. Muziek had en hen samen gebracht en kijk nu, vier goede vrienden die een passie deelden en die er elke keer stuk voor stuk voor elkaar waren. Mooier dan dit kon het toch niet zijn. Na het liedje keken ze mij afwachtend aan. Een brede glimlach verscheen op mijn gelaat.
"Dat was fantastisch jongens echt.", glimlachte ik.
"Yeeeees.", joelde Michael tevreden, dropte zijn gitaar en kwam me even stevig knuffelen.
Calum besloot hetzelfde te doen en ik belandde onder hen op de zetel. We lachten en ik zag hoe Luke en Ashton elkaar knuffelde.
"Auw, ze worden jaloers.", lachte ik en keek het tweetal speels aan.
"Luke, bedrieg je me nu?", zei Michael en keek Luke aan.
We schoten in de lach.
"Jij mij toch ook?", lachte Luke.
Ik grinnikte.
"Jullie weten toch dat jullie stiekem allemaal van mij zijn.", grapte ik.
"Oh dus ik moet je delen?", ging Ashton er op in terwijl hij me uitdagend aan keek.
"Oeeeh, dat is nog is een idee.", giechelde Michael.
Ik gaf hem een duwtje.
"Dips op vanavond.", zei Calum dan om te lachen.
"Sorry boys maar vanavond heb ik al plannen.", lachte ik.
Ze keken me beteuterd aan.
"Vanavond is ze van mij.", grijsde Ashton.
"Delen, noemt hij dat dan.", zuchtte Calum.
Luke keek ons goedkeurend aan. Hij wist hoe angstig ik was Ashton te verliezen en hij wist ook dat mijn wereld zou instorten moest dat gebeuren.
"Zullen we vrijdag uit eten gaan en daarna sleepover doen bij mij thuis?", vroeg Luke dan.
"Sounds like a plan.", stemde Michael in.
Ook de rest keurde het goed. Sleepovers bij Luke waren altijd geweldig. Lizz stopte ons echt vol met eten en zorgde zo goed voor ons.
"Vergeet jij wel niet dat we zaterdag moeten gaan eten met mijn ouders?", zei ik tegen Ashton.
"Ik vergeet dat niet babe.", lachte hij en trok me in een knuffel nu Michael en Calum van me af waren gegaan.
Plots gromde Michael zijn maag heel hard.
"Ik heb honger. Zullen we pizza bestellen?", stelde hij voor.
Ashton en ik schudde ons hoofd.
"Het spijt me heren, maar ik ga jullie naar huis moeten brengen. Jess en ik zouden samen gaan eten vanavond en daarna filmpje kijken."
Michael pruilde zijn lip. Het was Luke die hem een knuffel ging geven en schattig ging doen bij één van zijn beste vrienden.
"Pizza bij mij dan maar. Ik vraag mam wel of ze ons komt halen. Gaan jullie maar.", zei de jongen met zijn blonde kuif.
Dankbaar keek ik hem aan en knuffelde hem.
"Dank je.", fluisterde ik zacht in zijn oor.
Hij glimlachte en drukte een kusje op mijn wang. We zeiden de rest nog gedag en liepen dan richting de auto. Hand in hand. Ik hield zoveel van Ashton.