Too late

Long way home

S'ochtends hing er een gespannen sfeertje. Ik had Ashton gestuurd om te vragen of hij me op kwam halen aan de luchthaven, maar deze had me gewoon droog weg verteld dat hij niet kon en bij zijn oma was. Daarom stuurde ik Luke maar, die mee deelde dat Michael samen met Calum en hem me zou komen ophalen. Mijn ouders waren weer niet thuis, dus iemand moest me komen halen ... Gelukkig had ik dus mijn beste vriend, anders had ik daar mooi gestaan. Begrijp me niet verkeerd, ik snapte dat Ashton er wou zijn voor zijn oma. Maar hij kon op zijn minst vriendelijker doen, en me laten zien dat hij nog om me gaf, want dat was er de laatste week echt niet aan te merken. De enige die het liet merken was Luke, die had me bij gestaan in dit hele gedoe. Ik vroeg me echt vaak af waarom deze jongen geen vriendin had. Hij was zo zorgzaam, zo lief en verdomme knap. Maar nee, dat ene meisje moest zo nodig zijn hart breken. En hij hield echt van haar, want hij kon aan niemand anders denken. Hij was gebroken en dat brak mij ook. Ik wou mijn beste vriend gelukkig zien en niet gebroken. Anne was nog niet te voorschijn gekomen. Ik had een brief voor haar geschreven om haar te vertellen hoe het me speet en wat er allemaal door me heen ging. Deze legde ik op haar plaats. Gemma keek me goedkeurend aan.
"Ik breng je wel naar de luchthaven.", glimlachte ze.
"Thanks.", zei ik zacht.
"He, het komt wel goed oke?"
Ik knikte. Maar of het goed kwam daar was ik niet zo zeker van. Misschien was heel dit wel het begin van het einde wat de relatie tussen mij en Ashton betrof. Wat als hij nu zo bleef doen wanneer hij op de universiteit zat. Het zou me breken, want wat het snijden betrof, was hij de enige die me echt begreep. De enige die me er echt van kon weg houden, want zoals je zag, hij was hier niet en het gebeurde. Ashton was mijn strijdmaatje in deze oorlog en zonder hem zou ik verliezen. Een diepe zucht verliet mijn mond.
"Vind je het erg als ik even nog een sigaretje op steek voor we vertrekken?", vroeg ik toen we mijn bagage in laadde in de auto.
Ze schudde.
"Ik wist niet dat je rookte ...?"
"Sinds het ongeval is er veel verandert Gem."
"Blijkbaar.", mompelde ze.
Ik rolde met mijn ogen en knelde de sigaret tussen mijn tanden om deze vervolgens aan te steken. Dankzij de jongens was ik gestopt, maar ik had het nu echt nodig. Een diepe hijs vol nicotine dramde door mijn longen. Genietend sloeg ik mijn hoofd achterover.
"Weet je vriendje hiervan?", vroeg ze.
"Hij heeft me leren kennen toen ik rookte dus ja."
"Komt hij je straks halen?"
"Nee, Luke komt."
"Ow."
Inderdaad ow. Meer kon er niet gezegd worden. Mijn gsm trilde. Geschrokken keek, wie zou er me nu gestuurd hebben.
'Mam wilt dat je bij ons even komt, wanneer je terug bent is dat oke? Xx Luke'
Liz was echt een lieverd net zoals haar zoon en ze was altijd zo bezorgd om me.
'Tuurlijk! Het is heel lief van haar en van jou! Xx Jess'
"Ashton?", viste Gemma.
"Nee Luke.", bracht ik er nors uit.
Wat had ze toch met Ashton. Alsof Luke geen glimlach op mijn gezicht kon toveren. Ik gooide mijn peuk weg en gebaarde dat we zouden vertrekken. Het was enorm stil in de auto onderweg naar de luchthaven. Toen we daar aankwamen was het al helemaal awkward. Hoe had het nu zo kunnen lopen ...
"Gemma, het spijt me voor alles, maar je moet me begrijpen. Ik ben alles kwijt gespeelt, probeer een nieuw leven op te bouwen, maar dat is echt moeilijker dan je denkt."
Ze knikte en gaf me een knuffel.
"Ik begrijp het Jess, geen zorgen. En mam zal het ook nog wel vatten. Volgens mij wil ze gewoon dat Harry trots op je zou zijn en je weet met ..."
"Ja ik weet het."
"Maar ze komt er wel over heen en stop alsjeblieft met die rotszooi want het is nergens goed voor."
Ik knikte. Ze had gelijk, maar dat stoppen was makkelijker gezegd dan gedaan.
"Stuur me als je aangekomen bent en met Ashton komt alles wel goed meid, echt."
Een geforceerd glimlachje was zichtbaar op mijn gelaat.
"Dank je Gemma voor alles."
"Is graag gedaan."
Ze zwaaide nog een keer en verdween dan. Daar stond ik dan verloren in de grote luchthaven, alleen. Leegte trof me. Aarzelend schoof ik aan in de rij voor mijn vlucht en niet veel later moest ik wachten, dus besloot ik maar een koffie te gaan drinken.
'Zie ik je morgen? <3 Xxx Jess'
Wachtend op antwoord zat ik daar. Wat als hij nu droog weg nee stuurde? Verzonken in mijn gedachten staarde ik voor me uit, terwijl ik tranen voelde op komen.
'Ik pik je op om samen naar mijn oma te gaan goed? Misschien kunnen we daarna iets eten ofzo? <3 Xxx Ash'
Opluchting ging door me heen, het was dan toch nog niet zo verloren ofwel.
'Is goed. Hoe is je oma? <3 Xxx Jess'
'Niet goed. <3 Xxx Ash'
Oke dat was wel weer een kort berichtje.
'Ik ben er voor je hé! <3 Xxx Jess'
'Thanks <3 Xxx Ash'
Mijn hart brak. Waar was de lieve Ashton die nooit genoeg woorden had.... Die ... Daar ging de eerste traan. Niet huilen Jess, sprak ik tegen mezelf. Ik probeerde de traan weg te vegen. Gelukkig kon ik mezelf sterk genoeg houden en werd mijn vlucht afgeroepen. Ik nam mijn spullen en volgde een hoopje mensen richting het vliegtuig. Dit zou een lange reis worden.