Belki Bir gün (gxg)

<<14>>

"Ablaaa ben geldim.Hadi kalk artık."

Yavaşça gözlerimi aralayıp kucağımda oturan Emir'e baktım.Bu çocuğu niye bu kadar özlemiştim?Bir anda kollarımı ona dolayıp kendime çektim.Ve sıkıca sarıldım.Onu öpmemden haz etmiyordu ama ben 5-6 kere yanaklarından öpmüştüm.Gıcıklık olsun diye biraz daha sıkı sardım Emir'i.

"Abla boğulacağım.Ya ölmemi mi istiyorsun?Ahhh annneeee!!!Ablam beni boğuyorrr!!"

"Sus be bücür.Özledim seni."Dedim onu serbest bırakırken.Biraz bekledi ama tekrar sarıldı bana.Gülümsedim.

"Bende seni çok özledim ablaaa."

Onu tekrar öpücüklere boğarken.Gelen sesle durdum.

"Emir ben seni kıskanmaya başladım ama."

Uzayın söylediği cümleye güldüm.Ama Emir'in dediğine kahkaha atmıştım.

"Senden daha yakışıklıyım diye ve ablam beni senden daha çok seviyor diye mi?"

"Hadi be oradan velet."Dedi Uzayda diğer yanıma otururken.İkisinin ortasında kalmak kötü bir fikirdi.

"Beni daha çok sevmese evine alır mıydı bir kere?Kabul et beni daha çok seviyor"

Bu ikisi ezelden beri anlaşamıyordu.Uzay konuşmaya başladığından beri kavga ediyorlardı.Ya da Uzay Emir'i deli etmeye bayılıyordu desek daha doğru olurdu.Hep sözlü olarak kavga ediyorlardı zaten.

"Abla hadi söyle galaksiye beni daha çok seviyorsun değil mi?"

Ciddi anlamda arada kalmıştım.İkisinin bir farkı yoktu benim için.Ama Emir'i seçecektim tabii ki.

Uzay Emir' ona galaksi dediği için sinirli bakışlar atarken cevap vermeyip onları izledim o sırada annem geldi.

"En çok beni seviyor bir kere."

Kalkıp anneme sarıldım ve kokusunu içime çektim.Onu çok özlemiştim.Babam vefat ettikten sonra beni annen toparlamıştı.Ve tabii ki arkadaşlarım.Annem de ne kadar dağılmış olsa da babamın ölümünden biraz sonra doğan Emir ona umut olmuştu.

Hayatımın en kötü dönemleriydi.Ki hala bu durumu atlatamadım.8 sene oldu olacak hala ölümünü nasıl haber aldığımızı,annemin hamile şekilde nasıl acı çektiğini,Emir'in babamı hiç göremeden büyümesini,babamın emir'i hiç göremeyişini,bana acıyan ve sırf acıdıkları için yanıma yaklaşan insanları unutmadım.Hala aklımda ve kalmaya da devam edecekti.

Annemden ayrıldığımda akan göz yaşımı o görmeden hızlıca silip yüzüne baktım.

"Ne yaptın bakalım bensiz?"

"Hiç bir şey anne.Neyse beni boş ver teyzem nasıl."

"Enişten eve geldi.Teyzende iyi.Gibi."

"Sevindim.Gibi."

Annem bana gülümseyip hala birbirine sinirle bakan Uzay ve Emir'e döndü.O da alışmıştı artık ikisinin anlaşamamazlığına.

"Emir, abiye öyle yapılmaz.Hadi gel sen benimle."

Dedi ve elini uzatıp Emir'in tutmasını bekledi.

Onlar odadan çıkınca Uzay da çıkmaya yeltendi ama onu durdurdum.

"Bugün nasılsın?Eşyalarını almaya ne zaman gideceksin?Bende senle geleyim mi?"

"İyi değilim.Kahvaltıdan sonra gideceğim ve Onur gelecek benimle yani senin gelmene gerek yok güzelim."

Tamam anlamında kafamı salladım.Uzay bana gülümseyip odadan çıkınca Başak'ı aradım.Dün ağlayarak gitmişti ve ne olduğu hakkında bir  fikrim yoktu.İkinci çalıştan sonra açtı telefonu.