«Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι το έκανες αυτό», είπε η Δέσποινα, χτυπώντας με την παλάμη της το κούτελό της για πολλοστή φορά, «χωρίς καν να με συμβουλευτείς!»
«Ήξερα τι θα με συμβούλευες», απάντησα βαριεστημένα.
«Ναι; Τι θα σε συμβούλευα;»
«Να μην το κάνω...» είπα και ρούφηξα την τελευταία σταγόνα από τη μπύρα μου, πιέζοντας το στόμιο πάνω στα χείλη μου.
«Εννοείται, πως αυτό θα σε συμβούλευα!», είπε γουρλώνοντας με τρομαχτικό τρόπο τα μάτια της. «Πέταξες στα σκουπίδια μια πολλά υποσχόμενη καριέρα! Για ένα καπρίτσιο. Ένα πείσμα. Μου φαίνεται αδιανόητο! Α-ΔΙΑ-ΝΟ-Η-ΤΟ!!!»
Αναζήτησα με το βλέμμα μου τον μπάρμαν.
«Άλλη μία», του είπα κουνώντας το άδειο μπουκάλι.
Μου έγνεψε το κεφάλι, κοιτώντας με συμπονετικά.
Τα νέα διαδίδονταν γρήγορα στην τοπική μπυραρία.
Ήμουν σίγουρη ότι μέσα στο επόμενο μισάωρο θα άκουγα και τη δική του εκδοχή για το πόσο αναίτια είχα καταστρέψει τη ζωή μου.
«Λία, με ακούς; Πρέπει να αναιρέσεις. Πρέπει να πας αύριο και να του πεις πως δεν το εννοούσες.»
«Είσαι τρελή;» είπα γρυλίζοντας. «Δεν πρόκειται να αναιρέσω τίποτα. Η απόφασή μου είναι αυτή και δεν αλλάζει.»
Ο μπάρμαν κατέφτασε με δύο παγωμένες λάγκερ και μας τις σέρβιρε στον πάγκο μαζί με την προσωπική του άποψη.
«Εγώ λέω», είπε και έστρεψα τα μάτια μου προς την ξύλινη οροφή.
Αρχίσαμε...
«...να του ζητήσεις συγγνώμη. Πες του ότι δεν ήσουν στα καλά σου, είχες πιεστεί, δεν ήξερες τι έλεγες. Πες του ότι είχες περίοδο, ρε παιδί μου, και είχες νεύρα και αν δεν πιάσει και αυτό», είπε σκύβοντας προς το μέρος μου συνωμοτικά, «πες του ότι τα είχες τσούξει λίγο, ναι, αυτό πες του και αν τον δεις να στρίβεται», συμπλήρωσε, κλείνοντάς μου το μάτι, «αν δεν το πιστέψει, φώναξέ με σαν μάρτυρα, να πω ότι και καλά ήσουν λιώμα και σε πετάξαμε έξω με τις κλωτσιές...». Κοίταξε γύρω του γελώντας, περήφανος για τη φοβερή του ιδέα.
«Με πετάξατε έξω», είπα αργά, «...εννιά η ώρα το πρωί της Δευτέρας.»
Ο μπάρμαν τύλιξε το βετέξ γύρω από το χέρι του και το ξετύλιξε τοποθετώντας το στον πάγκο.
«Εντάξει, μαλακία, αυτό το τελευταίο, ήμασταν κλειστά εννιά το πρωί, αλλά το άλλο με την περίοδο είναι καλό, σκέψου το. Οι άντρες, ξέρουμε όλοι τι παθαίνετε όταν έχετε περίοδο. Πάντα περιμένουμε τα χειρότερα από εσάς, δε θα του φανεί περίεργο που εσύ αποφάσισες να παραιτηθείς. Δηλαδή, εδώ μας έχουν τύχει χειρότερα σκηνικά. Εμένα, μια φορά, η δικιά μου με κυνηγούσε με το μαχαίρι του ψωμιού να με σκοτώσει, δεν είναι αστείο πράγμα η περίοδος.»
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Μπελάς στο Γραφείο
RomanceΗ Λία, η οποία εργάζεται σε μια μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία σαν το δεξί χέρι του CEO, μεταβαίνει στο Παρίσι εκπροσωπώντας την εταιρεία της σε ένα συνέδριο που αφορά στις προκλήσεις και τις αντιξοότητες του κλάδου. Εκεί, βιώνει μια ξέφρενη κατάσταση...
