Μπελάς στο Γραφείο

18. Μια βόλτα

"Αυτός ήταν;"

Έγνεψα σιωπηλή, απενεργοποιώντας τον ήχο του κινητού μου.

"Τι χαζομάρες για προβλήματα και παραιτήσεις του έλεγες, είπαμε οι άντρες είναι γουρούνια, αλλά όχι να χάσουμε και τη δουλειά μας εξαιτίας τους. Σιγά μην του κάνεις και τη χάρη να παραιτηθείς. Αν έχει τα κότσια να σε απολύσει. Να σου δώσει και την αποζημίωση. Τζάμπα δούλευες τόσα χρόνια;"

Έσφιξα το κινητό μου στο χέρι και της έριξα μια κλεφτή ματιά. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ στο παρελθόν να αποχωρήσω από την εταιρεία. Ό,τι και να συνέβαινε, όσες δυσκολίες και να είχα να αντιμετωπίσω, πάντα υπήρχε κάτι που με έκανε να παλεύω και να σκέφτομαι το μέλλον μου με αισιοδοξία. Τώρα το συναίσθημα αυτό είχε χαθεί. Όχι μόνο δεν είχα καμία ελπίδα να πάρω την προαγωγή που τόσο καιρό περίμενα, αλλά δυσκολευόμουν να διατηρήσω και τη θέση που είχα τώρα.

Ας το παραδεχόμασταν επιτέλους! Δεν υπήρχε περίπτωση να συμβιώναμε εγώ και αυτός στο ίδιο γραφείο. Ήταν αδύνατον. Εγώ και αυτός. Στο ίδιο...

Δεν υπήρχε καμία χημεία ανάμεσα μας και οι σχέσεις χωρίς χημεία ήταν με μαθηματικη ακρίβεια καταδικασμένες να αποτύχουν.

Η Δέσποινα γύρισε στιγμιαία και με κοίταξε. Τα μάτια της ήταν υγρά. Ξέρω τι σκεφτόταν. Δεν άντεχε στη ιδέα να φύγω από κει μέσα. Με χρειαζόταν και εγώ εκείνη. Αλλά, όσο και να με πονούσε η σκέψη ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να χωρίσουν επαγγελματικά οι δρόμοι μας, ένιωθα ότι η ανάγκη να βρίσκομαι μακριά από μια καθημερινότητα που με δηλητηρίαζε ήταν μεγαλύτερη. Στο κάτω-κάτω, το ότι θα έφευγα δε σήμαινε ότι θα έπαυε να υφίσταται ο ισχυρός δεσμός που μας έδενε.

Άνοιξε το παράθυρο και το ανοιξιάτικο αεράκι μάς χτύπησε το πρόσωπο, ανανεώνοντας τη βαριά ατμόσφαιρα του αυτοκινήτου.

"Πουφ, το έχει τιγκάρει στα αρωματικά το αμάξι! Απορώ πώς αντέχει εδώ μέσα με τόσο...βανίλια", είπε υποτιμητικά, χτυπώντας με το δάχτυλό της το αρωματικό δεντράκι που κρεμόταν από τον καθρέπτη. Το αρωματικό έφερε τέσσερις-πέντε βόλτες μπροστά-πίσω διαχέοντας το άρωμά του στο χώρο.

"Λία, κοίτα...", είπε και γνώριζα από τη χροιά της φωνής της, πως ακολουθούσε υποκειμενική νουθεσία, στηριγμένη εξολοκλήρου στο συναίσθημα.

"Ο Σταύρος δε φταίει, δεν έκανε δα και τίποτα..."

Αρχίσαμε!