Μπελάς στο Γραφείο

17. Το πρόβλημα

Το αυτοκίνητο κυλούσε με μεγάλη ταχύτητα στην παραλιακή και άλλαζα τους σταθμούς του ραδιοφώνου σαν τρελός.

"Κύριε Σταύρο, αφήστε κάνα τραγούδι να ακούσουμε, προσπεράσατε τόσα ωραία..."

Μου την έσπαγε που με αποκαλούσε έτσι. Δεν είχαμε δα και τόση διαφορά ηλικίας.

Έκανα πως δεν τον άκουσα και συνέχισα να πατάω αγριεμένος τα κουμπιά.

"Αφήστε αυτό! Αυτό! Όχι, αυτό! Είναι πολύ ωρ-"

Του έριξα μια πλάγια, απειλητική ματιά. Όντως τώρα; Είχε και το θράσος να μου υποδεικνύει τι μουσική θα ακούω; Μετά από όλα αυτά που είχε κάνει;

Μου είχε καταστρέψει την πιο όμορφη στιγμή με τη Λία! Ήταν η μοναδική φορά που την είχα επιτέλους τόσο κοντά μου και  θα μπορούσα να της πω-

Ένας ήχος σαν φτάρνισμα διέκοψε τις σκέψεις μου. Γύρισα βιαστικά προς το μέρος του. Είχε κρύψει το πρόσωπό του στις τεράστιες παλάμες του.

Έστρεψα πάλι την προσοχή μου προς το δρόμο και συνέχισα με το ελεύθερο χέρι μου να αλλάζω τους σταθμούς.

Ο ήχος επαναλήφθηκε και έμοιαζε περισσότερο με...

Για όνομα του Θεού! Έκλαιγε; Αυτός ο δίμετρος άντρας, με μπράτσα πυγμάχου, που είχε στριμωχτεί στο δερμάτινο κάθισμα του πανάκριβου αυτοκινήτου μου, έκλαιγε;

Τον κρυφοκοίταξα μέσα στο ημίφως. Οι ώμοι του τραντάζονταν από τα πνιχτά αναφιλητά και δεν έμοιαζε καθόλου με τον άντρα που πριν μια ώρα ήθελα να σπάσω στο ξύλο.

Ανασήκωσα τους ώμους παραιτημένος.

"Ωραία...ποιο θες", του είπα δείχνοντάς του το ραδιόφωνο.

Ρούφηξε τη μύτη του δυνατά και κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε.

"Δεν ξέρω, κύριε Σταύρο! Βάλτε όποιο θέλετε! Ή αυτό του Παντελίδη ή του Βέρτη, δεν έχω πρόβλημα."

Μας είχε προκύψει και συναισθηματικός ο Άκης...ο Μπρατσαράς.

Πάτησα το ένα κουμπί μετά το άλλο μέχρι να βρω αυτό που ήθελε. 

"Εντάξει τώρα;"

"Ναι, κύριε Σταύρο, σας ευχαριστώ", είπε και ξαναρούφηξε τη μύτη του.

Άπλωσα το χέρι μου στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και ψαχούλεψα στα τυφλά το κουτί με τα χαρτομάντιλα. Ώρα ήταν να μου γεμίσει τα καθίσματα με ρινικές εκκρίσεις.