Μπελάς στο Γραφείο

1. Παρίσι (Μέρος πρώτο)

Η Audrey Hepburn είπε κάποτε πως το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα, και φαντάζομαι δεν είχε ποτέ στο μυαλό της μια μάζωξη περίπου διακοσίων ηλιθίων, να κάθονται επί τρεις μέρες να ξεσαγωνιάζονται από τα χασμουρητά, παρακολουθώντας μια ντουζίνα ειδικών, από διάφορα κράτη της Ευρώπης, να συζητούν για τις εξελίξεις στον τομέα των φαρμάκων.

Κι όμως, το 18ο Συνέδριο Φαρμακευτικής με τίτλο "Οι προκλήσεις και οι αντιξοότητες του κλάδου μας" κάποιοι το είχαν πάρει σοβαρά! Διευθυντές, υποδιευθυντές, πωλητές, γραμματείς και φαρισαίοι, μεγάλων και μικρών φαρμακευτικών επιχειρήσεων, ντυμένοι στην πένα, με τα ακριβά, φρεσκοσιδερωμένα τους κοστούμια, σιγομιλούσαν μεταξύ τους στο μεγάλο φουαγιέ, πριν την έναρξη του συνεδρίου, και αντάλλασαν επαγγελματικές κάρτες, με την ελπίδα ότι θα μεγαλώσουν το δίκτυο γνωριμιών τους και θα διεκδικήσουν έτσι μια καλύτερη θέση στην απαιτητική αγορά.

Εμένα η θέση αυτή με περίμενε πίσω στην Αθήνα και δεν κρατιόμουν να επιστρέψω να αναλάβω επιτέλους τα νέα μου καθήκοντα. Ο Νικολάου μου το είχε σχεδόν μαρτυρήσει πριν φύγω για αυτό το επαγγελματικό ταξίδι: "Πήγαινε εσύ στο Παρίσι και όταν επιστρέψεις σου έχω απίστευτα νέα!". Η αλήθεια είναι πως δε μου είχε πει συγκεκριμένα πως θα μου έδινε επιτέλους την προαγωγή, που με τόσο κόπο είχα κερδίσει, αλλά θεωρώ πως αυτό εννοούσε. Ήταν ζήτημα χρόνου να ανταμειφτώ για όλη τη σκληρή δουλειά των τελευταίων ετών. Τρεις μέρες απίστευτης βαρεμάρας, θα κυλούσαν πιο γρήγορα αν συγκεντρωνόμουν και δεν άφηνα τον ενθουσιασμό μου να με κατακλύσει.

Ένα κουδούνι ήχησε μελωδικά και μια εντυπωσιακή, κοκκαλιάρα με έντονο κόκκινο κραγιόν μας ενημέρωσε σε άπταιστα Γαλλικά πως το Συνέδριο θα λάμβανε χώρα στην κεντρική, αμφιθεατρική αίθουσα στα δεξιά της, με ώρα έναρξης την 9η προ μεσημβρίας, τουτέστιν θα ξεκινούσε σε τριάντα λεπτά και οφείλαμε να περάσουμε, προτού εισέλθουμε, από τον γκισέ στα αριστερά της, ώστε να μας καρφιτσώσουνε οι βοηθοί της στο πέτο ένα ταμπελάκι, στο οποίο αναγραφόταν ένας δεκαψήφιος κωδικός, ο οποίος αντιστοιχούσε σε μια ηλεκτρονική λίστα που εμπεριείχε βασικά στοιχεία μας, όπως ονοματεπώνυμο, χώρα προέλευσης, εταιρεία, θέση/ τίτλο εργασίας κτλ.

Δεν τρελαινόμουν να στηθώ από τους πρώτους στην ουρά που - εξωφρενικά γρήγορα - σχηματίστηκε, αλλά τα ψηλοτάκουνα με είχαν πεθάνει και δεν έβλεπα την ώρα να σωριαστώ σε μια καρέκλα για τις επόμενες πέντε ώρες και να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο εκτός από το γεγονός ότι βρισκόμουν στην πιο όμορφη και ρομαντική πόλη της Ευρώπης και εντούτοις ήμουν αναγκασμένη για τις επόμενες τρεις μέρες να κάθομαι παλουκωμένη σε μια λουσάτη αίθουσα ξενοδοχείου και να ακούω για τις «προκλήσεις και τις αντιξοότητες του κλάδου μας».