Sincere Love

Capítulo Ocho

Pagod na ako.

Those were the words I keep on saying to myself. Pero kahit na. Wala naman akong magagawa upang baguhin ang mga bagay na kahit kailan ay hindi naging pabor sa akin.

Pababa pa lamang ako ng hagdan nang salubungin na ako ng aking nakangiting ina.

"Buenos dias, hija," nakangiti niyang bati.

"Hindi po ako si Helena," malamig kong wika pabalik sa kanya.

"Yo sé, Jimena."

(I know, Jimena)

"Halika at sabayan mo akong mag-agahan."

Napakunot ang noo ko sa sinabi niya.

Ayos lang ba siya? Baka naman nagkamali lang ako ng rinig.

Siya... Yayayain akong sabayan siyang kumain?

Napakalaking kaimposiblihan.

"Jimena," tawag niyang muli sa akin kaya naman ay tumango na lamang ako at nagpatuloy sa paglalakad patungo sa dining room. Ramdam ko rin na sumunod si mamá sa akin.

Nang makaupo na ako ay tahimik na lamang akong kumain at ganoon din si mamá.

I wonder, bakit hindi si Helena ang sinabayan niya? Alam ko naman kung gaano kaimportante ang kakambal ko sa kanya...sa kanilang mag-asawa.

"I just wanted to thank you for saving your twin."

Napatigil ako sa pagkain ng dahil sa sinabi niya.

"Hindi mo naman kailangang magpasalamat. Ginawa ko lang ang tungkulin ko bilang kapatid. Hindi ko siya nailigtas noon kaya sinigurado kong mailigtas siya ngayon."

"About that. Lo siento, Jimena," aniya dahilan upang mapatingin ako sa kanya at nakikita ko ang pagsisi sa kanyang mga mata.

(I'm sorry, Jimena)

Really? Ngayon pa dahil bumalik na ang paborito nilang anak. Pambihira!

Binalewala ko na lamang iyon at nagpatuloy na lamang sa pagkain.

"Alam ko na naging unfair kami sa iyo. Hindi man namin sinabi sa'yo pero alam kong naramdaman mo na ikaw ang sinisi namin nang mawala si Helena but it doesn't mean that we never care for you. Me and your papá love you so much because you are our daughter," aniya dahilan upang mapangisi na lamang ako.

"Why are you saying this to me now?" I asked as my eyes stared on my plate.

"Jimena," mahina niyang usal sa pangalan ko.

Nag-angat ako ng tingin at tinitigan siya pabalik. "Why? In order to cleanse your conscience?"

I never break my stare at her pero siya ang unang yumuko.

And just what I am expecting. Estoy derecho.

"Kung naramdaman mo na hindi ka parte ng pamilyang ito, we are very sorry for that. Kung nasakal ka sa lahat ng desisyon namin para sa'yo, we just wanted what is best for you."

"For me?" I laughed. "Really? Kasi sa totoo lang hindi ko mahinuha kung paano iyon naging para sa akin?

"You forced me to do the things I never wanted to do. You treat me like a freaking failure because of your endless expectations of me. You wanted me to be the best daughter one can ever had. Why? Kasi akala niyo, responsibilidad ko na maging si Helena! Dahil kasalanan ko ang pagkawala niya, you are turning me into her, right?" I said firmly and I just saw her shook her head as tears keep cascading from her eyes.

"But you never succeeded on changing me that's why you plan of removing me into your lives by promising me to the man I didn't love!"

"No es verdad," aniya habang patuloy pa rin siyang umiiling habang umiiyak. I stood up and left her there.