Τέταρτη, 8 Ιανουαρίου 2020.
Το ανέκφραστο βλέμμα μου έχει σταθεί τα τελευταία δέκα λεπτά στο μαρμάρινο πάτωμα ενώ το μυαλό μου έχει κυριολεκτικά αδειάσει και απαλλαχθεί από κάθε είδους συλλογισμούς. Καμία σκέψη, κανένα συναίσθημα.
Δεν ξέρω γιατί ήρθα εδώ. Ισως δεν είναι σωστό ή δίκαιο όμως δεν ήξερα που άλλου να πάω ή πως αλλιώς να πράξω πλέον. Νιώθω χαμένος και νομίζω πως χρειάζομαι την βοήθεια της.
«Evan.» η Rose αναφωνεί το όνομα μου για να μου τραβήξει την προσοχή μα μόλις σηκώνω το βλέμμα μου για να την αντικρίσω το χαμόγελο της σβήνει και ο ενθουσιασμός μετατρέπεται σε ανησυχία. «Εσύ είσαι χάλια..τι συμβαίνει;» ψελλίζει με κομμένη την ανάσα πριν βιαστεί να καθίσει στον καναπέ απέναντι μου περιμένοντας για κάποια εξήγηση.
«Ο Alex έφυγε.» μουρμουράω κοιτάζοντας την με μάτια που γυαλίζουν έτοιμα να ελευθερώσουν δάκρυα για ακόμα μια φορά σήμερα. Την παρατηρώ καθώς κλείνει τα βλέφαρα της για λίγο ενώ από την έκφραση του προσώπου της μπορώ να καταλάβω πως γνωρίζει ακριβώς για πιο πράγμα μιλάω.
«Πότε;» με ρωτάει δαγκώνοντας τα χείλη της νευρικά και ξεφυσάω καταβεβλημένος περνώντας τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου καθώς με κάθε λεπτό που περνά νιώθω να βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά στο συναίσθημα της απελπισίας.
Ισως είμαι εγωιστής, ίσως σκέφτομαι μονάχα τον εαυτό μου αυτή την στιγμή. Αυτές είναι οι σκέψεις που τριγυρνούν στο μυαλό μου καθώς της εξιστορώ όπως ακριβώς έζησα τα τελευταία εφιαλτικά γεγονότα της ζωής μου. Την στεναχωρώ, τις φορτώνω τα προβλήματα μου και εξαιτίας μου ίσως η θεραπεία της να πάει πίσω με αποτέλεσμα να μείνει εδώ μέσα ακόμα περισσότερο καιρό.
Νιώθω κυριολεκτικά τις τύψεις να με παρασέρνουν όλο και περισσότερο με κάθε λέξη που ξεστομίζω όμως δεν έχω την ψυχική δύναμη για να σταματήσω. Την έχω ανάγκη και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα πέρα από αυτό, καμία συνέπεια οπότε τις τα λέω όλα, ότι συνέβη με κάθε λεπτομέρεια. Της ανοίγω την καρδιά μου. Είναι σχεδόν λυτρωτικό.
«Δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ που με αφήνει να βασανίζομαι έτσι δίχως να ξέρω εάν είναι καλά. Ενα σημείο ζωής..κάτι..πολλά ζητάω;» σκουπίζω βιαστικά τα δάκρυα που έχουν ξεφύγει από τις άκρες των ματιών μου μόλις ολοκληρώνω την εξιστόρηση των γεγονότων. Με κούρασαν τα κλάματα, με κούρασαν όλες αυτές οι απαισιόδοξες σκέψεις και τα αρνητικά συναισθήματα.
YOU ARE READING
Without Him
Teen Fiction«Το στόμα μου είναι στεγνό, η καρδιά μου χάνει χτύπους, τα γόνατα μου τρέμουν και τα πόδια μου μετά βίας μπορούν να με κρατήσουν όρθιο. Το μυαλό μου δεν μπορεί να συνειδητοποίησει τι μόλις συνέβη. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στο σημείο που στεκότα...
