Κυριακή, 29 Δεκεμβρίου 2019.
«Και αυτό είναι το δωμάτιο μου.» ενημερώνω τον Alex καθώς εισέρχομαι στον χώρο μετά από μια μικρή ξενάγηση στον όροφο με εκείνον να με ακολουθεί.
«Λοιπόν πως σου φάνηκαν;» τον ρωτάω θέλοντας να μάθω την γνώμη που έχει σχηματίσει μέχρι τώρα για τους γονείς μου πέφτοντας με δύναμη πάνω στο κρεβάτι μου όσο εκείνος επεξεργάζεται τον χώρο γύρω του. «Αξιαγάπητοι.» σχολιάζει σιγανά με ένα μικρό χαμόγελο. «Ειλικρινά τώρα πόσο τις εκατό cringe ήταν όλο αυτό;» τον ρωτάω χαχανίζοντας και γυρίζει να με κοιτάζει γελώντας και ο ίδιος.
«Κόντεψες να με χάσεις στην δεύτερη χειραψία.» γελάμε δυνατότερα πριν ξεκινήσει να βηματίζει κοντά μου. Παίρνει μια θέση στο κρεβάτι δίπλα μου και γυρίζω το κεφάλι μου προς το μέρος του χαμογελώντας του γλυκά. Σκύβει το κεφάλι του έτσι ώστε να βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής αφήνοντας τελικά ένα φιλί στα χείλη μου και κάνοντας το χαμόγελο μου να μεγαλώσει.
«Μα τι κάνεις είμαστε μόνο φίλοι.» ψιθυρίζω παιχνιδιάρικα και χαμογελάει περισσότερο πριν αγκαλιάσει με τις παλάμες του το πρόσωπο μου φιλώντας με ξανά αυτή την φορά πιο αργά και σταθερά. Καθώς εμβαθύνει το φιλί τον τραβάω περισσότερο κοντά μου από την φούτερ του καθώς οι γλώσσες μας αγκαλιάζουν απαλά η μια την άλλη πριν ξαφνικά ακούσουμε και οι δύο βιαστικά βήματα να ανεβαίνουν την ξύλινη σκάλα.
Αμέσως απομακρυνόμαστε τελείως ο ένας από τον άλλο ενώ καθώς σκουπίζω τα χείλη μου βιαστικά η πόρτα ανοίγει διάπλατα και ο αδελφός μου μπαίνει μέσα με ένα τεράστιο μειδίαμα στο πρόσωπο του.
«Evan γιατί δεν με ενημερώσες να έρθω να σε πάρω;» με μαλώνει πριν σηκωθώ στα ποδιά μου και μοιραστούμε μια στοργική αγκαλιά. «Ηθελα να σας κάνω έκπληξη.» του εξηγώ καθώς απομακρυνόμαστε και μου χαμογελάει γλυκά χαιδεύωντας το κεφάλι μου σαν να είμαι μικρό παιδάκι.
«Γεια, είμαι ο David Holter.» συστήνεται ο αδελφός μου στον Alex και εκείνος κάνει το ίδιο πριν ανταλλάξουν μια φιλική χειραψία. «Τι κάνετε εδώ;» ρωτάει πέφτοντας και ο ίδιος με δύναμη στο μονό κρεβάτι δίπλα στον Alex ενώ εγώ παραμένω όρθιος μπροστά τους.
Δεν θα πω ψέματα, τρέμω στην ιδέα μην καταλάβει ο αδελφός μου την πραγματική σχέση μου με τον Alex ενώ νιώθω λες και βιώνω ένα έντονο ντεζαβού από το παρελθόν. Μόνο που τότε δεν είχε καταλήξει καθόλου καλά ας ελπίσουμε για το αντίθετο αυτή την φορά.
YOU ARE READING
Without Him
Teen Fiction«Το στόμα μου είναι στεγνό, η καρδιά μου χάνει χτύπους, τα γόνατα μου τρέμουν και τα πόδια μου μετά βίας μπορούν να με κρατήσουν όρθιο. Το μυαλό μου δεν μπορεί να συνειδητοποίησει τι μόλις συνέβη. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στο σημείο που στεκότα...
