Πέμπτη, 27 Οκτωβρίου 2019.
Βάζω βιαστικά τα παπούτσια μου και αφού πάρω το σακίδιο μου βγαίνω από το δωμάτιο. Εκεί που είμαι έτοιμος να κατευθυνθώ προς την κουζίνα χαμηλόφωνοι λυγμοί που προέρχονται από το δωμάτιο της Rose με σταματάνε.
Χωρίς δεύτερη σκέψη περπατάω προς εκείνη χτυπώντας απαλά την πόρτα. «Δεν μπορώ τώρα ντύνομαι.» την ακούω να φωνάζει μα η βραχνή φωνή της την προδίδει.
Ανοίγω σιγά σιγά την πόρτα πριν μπω μέσα διστακτικά. Όπως περίμενα ήταν ψέμα και συνοφρυώνομαι όταν την βλέπω κουλουριασμένη στο κρεβάτι της με δάκρυα στα μάτια. «Ει είσαι καλά;» την ρωτάω και αναστενάζει δυνατά, σχεδόν με ενόχληση τολμώ να πω.
«Σου είπα ότι είχα δουλειά.» μου απαντά κοφτά κοιτάζοντας με με τα πρησμένα μάτια της ενοχλημένη και κάνω ένα βήμα πίσω από την έκπληξη. Δεν μου έχει ξαναμιλήσει τόσο απότομα.
«Ήθελα απλά να δω αν είσαι καλά.» μουρμουράω με την αμηχανία να με κατακλύζει. «Γιατί; τι σε νοιάζει;» σηκώνεται καθιστή στο κρεβάτι και με κοιτάζει σχεδόν με απέχθεια. Ξεροκαταπίνω. Εύχομαι να μην είχα έρθει ποτέ.
«Γιατί νόμιζα είμαστε φίλοι.» ψιθυρίζω σκύβοντας το κεφάλι μου ενώ ακούω εκείνη να γελάει ειρωνικά. «Δεν με ξέρεις καν, είσαι ένας ξένος μέσα στο σπίτι μας.» μου λέει σκληρά κοιτάζοντας με ψυχρά με το έντονο βλέμμα της και νιώθω το στόμα μου να στεγνώνει και το σώμα μου να ξεκινάει να μουδιάζει.
«Και τώρα φύγε, πριν σε διώξω μια και καλή από εδώ μέσα.» συνεχίζει όλο κακιά πριν ξανά ξαπλώσει πίσω. Εντελώς σοκαρισμένος βγαίνω από το δωμάτιο της. Αυτή δεν είναι η Rose. Η Rose που γνώρισα εγώ είναι ευγενική, καλοσυνάτη, νοιάζεται για όλους και ποτέ δεν θα μιλούσε έτσι σε κανέναν.
Με έχει κάνει να νιώσω σαν το πιο μικρό σκουπίδι που υπάρχει εκεί έξω. Ίσως όντως να μην την ξέρω τελικά.
...
«Ευτυχώς έχω ξαναδιαβάσει το βιβλίο έτσι πιστεύω θα είναι πιο εύκολο να κάνουμε την εργασία.» με ενημερώνει η Emma καθώς βγαίνουμε από την αίθουσα.
«Πολύ χαίρομαι που είναι ομαδική εργασία γιατί δεν θα προλάβαινα ποτέ να τελειώσω αυτό το βιβλίο μόνος με τόσο φορτωμένο πρόγραμμα που έχω.» απαντώ ανακουφισμένος και την βλέπω καθώς σουφρώνει τα φρύδια της.
Μόλις βγήκαμε από το μάθημα της λογοτεχνίας, ο καθηγητής μας ανέθεσε να διαβάσουμε το βιβλίο "The great gatsby" και να κάνουμε μια εργασία πάνω σε αυτό.
ESTÁ A LER
Without Him
Ficção Adolescente«Το στόμα μου είναι στεγνό, η καρδιά μου χάνει χτύπους, τα γόνατα μου τρέμουν και τα πόδια μου μετά βίας μπορούν να με κρατήσουν όρθιο. Το μυαλό μου δεν μπορεί να συνειδητοποίησει τι μόλις συνέβη. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στο σημείο που στεκότα...
