Τρίτη, 1 Νοεμβρίου 2019.
Σήμερα από το πρωί έχω ξυπνήσει με πολύ κακή διάθεση και όσο ήμουν στην σχολή αυτό δεν άλλαξε. Δεν ξέρω αν φταίει το χθεσινό σκηνικό με τον Oliver ή αν απλά μου λείπουν οι δικοί μου ή μήπως με έχει πειράξει περισσότερο από ότι πίστευα η συμπεριφορά του αχάριστου Alex.
Δεν με νοιάζουν τα 2000 δολάρια αυτά σιγά σιγά θα τα επιστρέψω στον αδελφό μου με ενοχλεί όμως όταν με εκμεταλλεύονται και ο Alex αυτό ακριβώς έκανε εχθές. Δεν αξίζω τέτοια συμπεριφορά, έχω τελειώσει μαζί του.
Οταν επιτέλους κατεβαίνω από το κλειστοφιβικό γεμάτο επιβάτες λεωφορείο μπαίνω μέσα στο μαγαζί για να ξεκινήσω την βάρδια μου.
Χθες που ήρθα για δουλειά το αφεντικό προς μεγάλη μου χαρά δέχτηκε να δουλεύω τέσσερις ώρες αντί για οκτώ με την προϋπόθεση πως μπορεί να με χρειαστούν κάποια μέρα να δούλεψω παραπάνω και έτσι από σήμερα δουλεύω 5 με 9 το βράδυ. Αυτό ειναι σίγουρα μια ανακούφιση.
Τα μάτια μου στριφογυρίζουν από ενόχληση όταν για ακόμα μια φορά αντί για την Rose στο πόστο της βλέπω τον Alex. Που σκατά είναι πάλι η Rose και γιατί πρέπει να δουλέψω πάλι με το άτομο που αντιπαθώ περισσότερο;
«Πάλι εσύ εδώ;» μουρμουράω δένοντας καλύτερα την πόδια στην μέση μου δίχως να τον κοιτάξω. «Κοίτα την δουλειά σου όπως κοιτάζω και εγώ την δική μου.» απαντά όπως πάντα ψυχρά και επιθετικά και αποφασίζω να τον αγνοήσω για το υπόλοιπο της βάρδιας μου όπως και την προηγούμενη φορά.
Οι ώρες δουλεύοντας σήμερα δεν περνούσαν με τίποτα και σίγουρα δεν έφταιγε μόνο ο Alex για αυτό. Εάν έπρεπε να δουλέψω για άλλες τέσσερις ώρες δεν θα το άντεχα.
Καθώς καθαρίζω τα τραπέζια και ο Alex σκουπίζει το πάτωμα και ενώ το αφεντικό μας έχει αποχαιρετήσει εδώ και ώρα νιώθω πως ζω ένα έντονο ντεζαβού.
Με τον Alex δεν έχουμε ανταλλάξει όχι κουβέντα αλλά ουτε καν βλέμμα εδώ και τέσσερις ώρες, ο καθένας κοιτάζει την δουλειά του αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ποσό πιο διασκεδαστικό θα ήταν όλο αυτό αν ήταν εδώ η Rose ή αν τουλάχιστον μιλούσαμε με τον Alex.
Οταν τελειώνουμε με το καθάρισμα και την τακτοποίηση του μαγαζιού παίρνουμε τα πράγματα μας και βγαίνουμε έξω. Εκεί που πηγαίνω να ξεκίνησω να απομακρυνόμαι ο Alex με πιάνει από τον ώμο σταματώντας με και γυρίζω να τον κοιτάξω ερωτηματικά.
YOU ARE READING
Without Him
Teen Fiction«Το στόμα μου είναι στεγνό, η καρδιά μου χάνει χτύπους, τα γόνατα μου τρέμουν και τα πόδια μου μετά βίας μπορούν να με κρατήσουν όρθιο. Το μυαλό μου δεν μπορεί να συνειδητοποίησει τι μόλις συνέβη. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στο σημείο που στεκότα...
