Σάββατο, 13 Νοεμβρίου 2019.
Σφίγγω περισσότερο πάνω μου τα λυγισμένα πόδια μου σε μια προσπάθεια μου να παρηγορήσω τον εαυτό μου. Νιώθω συντετριμμένος.
Εχει πλέον ξημερώσει παρασκευή και εγώ βρίσκομαι καθισμένος σε μια άβολη καρέκλα σε έναν από τους ψυχρούς διαδρόμους του νοσοκομείου έξω από το δωμάτιο που νοσηλεύεται η Rose.
Ολοι βρίσκονται μέσα μαζί της τώρα που έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο για να της ανακοινώσουν την απόφαση που πήραν. Ολοι εκτός από τον Jacob που από ότι κατάλαβα δεν ενημέρωσε κανείς. Η Emma έχει καθίσει επίσης μαζί μου για να μου κάνει παρέα καθώς εγώ δεν έχω το κουράγιο να την αντικρίσω ακόμα.
Τα παιδιά αποφάσισαν και με την συμβουλή του γιατρού της πως είναι πλέον η ώρα η Rose να μείνει για κάποιους μήνες σε μια ψυχιατρική κλινική καθώς ο έλεγχος έχει χαθεί και εμείς δεν μπορούμε να την βοηθήσουμε. Εγώ αποφάσισα να μην πάρω μέρος ούτε σε αυτό.
Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου σκηνές με την Rose να απειλεί ότι θα με σκοτώσει ή η στιγμή που μαχαιρώνει τον εαυτό της μπροστά στα μάτια μου ταράζουν το μυαλό μου. Το στομάχι μου έχει ανακατευτεί, ενώ ολόκληρο το σώμα μου είναι πιασμένο από τις τόσες ώρες που κάθομαι εδώ αλλά και από τον τσακωμό μας με τον Jacob στα γενέθλια της Jane.
Νιώθω άσχημα, νιώθω πολύ άσχημα. Νομίζω δεν έχω ξανά νιώσει ποτέ τόσο άσχημα. Η Emma στέκεται αμίλητη δίπλα μου χαμένη και η ίδια στις δικές της σκέψεις.
Η πόρτα ανοίγει και όλοι βγαίνουν έξω εκτός απο την Jane που από ότι κατάλαβα θα μείνει εδώ μαζί της.
Παρατηρώ το βλέμμα της Emma να σκληραίνει καθώς ο Harry βγαίνει εξουθενωμένος μαζί με την κοπέλα του Vanessa. Στριφογυρίζω τα μάτια μου, για ποσό θα κοροϊδεύουν την κοπέλα;
«Δεν το πήρε και πολύ καλά αλλά στο τέλος το αποδέχτηκε.» μας ενημερώνει ο Harry και γνέφουμε αμίλητοι. «Καλύτερα να πηγαίνουμε σπίτι.» μουρμουράει η Vanessa πριν μπλέξει την παλάμη της με εκείνης του Harry. Εκείνος κοιτάζει την Emma δαγκώνοντας τα χείλη του αμήχανα και μην αντέχοντας άλλο να παρακολουθώ αυτό το θέατρο του παραλόγου απλά σηκώνομαι στα πόδια μου και ξεκινώ να περπατώ μακριά τους δίχως να βγάλω κουβέντα. Χρειάζομαι αέρα.
Οταν βγαίνω από το νοσοκομείο κάθομαι σε μια άκρη στα σκαλιά της εισόδου για να μην ενοχλώ κανέναν καθώς δεν έχω κουράγιο να περπατήσω περισσότερο. Δεν έχω ιδέα πως θα πάω σπίτι, δεν θέλω καν να πάω σπίτι.
YOU ARE READING
Without Him
Teen Fiction«Το στόμα μου είναι στεγνό, η καρδιά μου χάνει χτύπους, τα γόνατα μου τρέμουν και τα πόδια μου μετά βίας μπορούν να με κρατήσουν όρθιο. Το μυαλό μου δεν μπορεί να συνειδητοποίησει τι μόλις συνέβη. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στο σημείο που στεκότα...
