Without Him

11] Το μυστικό, η υπόσχεση και οι μετάνοιες.

Παρασκευή, 28 Οκτωβρίου 2019.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να ηρεμήσω το άγχος που με έχει καταβάλλει όπως και το σφίξιμο στο στομάχι μου πριν ανοίξω την πόρτα της μονοκατοικίας που μένω τον τελευταίο μήνα.

Σκηνές της προηγούμενης νύχτας με την Rose να κάνει σαν μανιακή να εξαφανίστω από το οπτικό της πεδίο τριγυρνούν στο μυαλό μου προκαλώντας μου περισσότερη νευρικότητα.

Μπαίνοντας μέσα διστακτικά με το βλέμμα μου την ψάχνω στον χώρο όμως το μόνο άτομο που βλέπω είναι η Jane κουλουριασμένη στον καναπέ με μια αχνιστή κούπα στα χέρια και μια κουβέρτα να την σκεπάζει καθώς αγναντεύει έξω από το παράθυρο.

«Γεια.» μουρμουράω και μου χαρίζει ένα μικρό χαμόγελο. «Γεια.» με χαιρετά και εκείνη κάνοντας μου νόημα να καθίσω κοντά της. «Μήπως δεν είναι καλή ιδέα; μήπως να φύγω;» ψιθυρίζω αβέβαιος για το τι πρέπει να κάνω. Νιώθω ότι από στιγμή σε στιγμή θα πεταχτεί από κάπου η Rose και θα ξεκινήσει να φωνάζει και πάλι.

«Evan εδώ είναι το σπίτι σου.» ψιθυρίζει και δαγκώνω τα χείλη μου. Πλησιάζω διστακτικά κοντά της, βγάζω το πανωφόρι μου και κάθομαι στον καναπέ δίπλα της όπως μου είπε. Εκείνη σηκώνει την κουβέρτα και σκεπάζει και εμένα μαζί με εκείνη κάνοντας με να χαμογελάσω με αυτή της την κίνηση.

«Αυτή η στιγμή εδώ είναι από τις αγαπημένες μου. Μια βροχερή μέρα, να κάθομαι μπροστά από το παράθυρο, με την κουβέρτα και την σοκολάτα μου χαζεύοντας την βροχή.Η απόλυτη ηρεμία για εμένα.» μου εκμυστηρεύεται και βολεύομαι καλύτερα στην θέση μου. Δεν έχει άδικο.

«Κοιμήθηκες καθόλου;» την ρωτάω και κουνάει το κεφάλι της αρνητικά. Είναι φανερό καθώς τα μάτια της είναι κατακόκκινα και οι μαύροι κύκλοι έχουν κάνει την εμφάνιση τους. «Σκεφτόμουν.» απαντά και αναστενάζω δυνατά. «Πως είναι;» την ρωτάω αναφερόμενος στην Rose.

«Κοιμάται, όταν σηκωθεί θα έχει συνέλθει.» με ενημερώνει και αφήνω μια ανάσα ανακούφισης. «Δεν εννοούσε τίποτα από ότι είπε, να ήξερες τι έχουμε ακούσει και εμείς.» σχολιάζει πίνοντας λίγη από την σοκολάτα της με καρφωμένο το βλέμμα της έξω από το παράθυρο.

«Απλα δεν είμαι συνηθισμένος.» απαντώ καθώς γυρίζω το βλέμμα μου έτσι ώστε να κοιτάζω και εγώ τις συνεχόμενες σταγόνες βροχής να πέφτουν από τον συννεφιασμένο ουρανό στο λασπωμένο γρασίδι. «Που έμεινες το βράδυ;» με ρωτάει. «Σε μια φίλη μου.» απαντάω καθώς στο μυαλό μου έρχεται προηγούμενη νύχτα.