Πέμπτη, 4 Νοεμβρίου 2019.
Πεταρίζω τα μάτια μου πριν τα χαιδέψω απαλά με την ανάστροφη της παλάμης μου. Ξημέρωσε πέμπτη μα εγώ μετά τα χθεσινά γεγονότα δεν κατάφερα να κοιμηθώ ούτε πέντε λεπτά.
Ολη νύχτα σκεφτόμουν ποσό μεγάλο λάθος έκανα που φίλησα τον Alex.Δεν ξέρω πως μου ήρθε και εκφράστηκα με αυτόν τον τρόπο, αυτό που συνειδητοποιείσα όμως μετά από αυτό το φιλί είναι ότι μου άρεσε. Μου άρεσε πολύ και με έκανε να ανακάλυψω μέσα μου μια έλξη για εκείνον που δεν πίστευα ότι ένιωθα. Με τρομάζει αυτό, με τρομάζει πολύ γιατί ξέρω ότι εκείνος ποτέ δεν θα με δει διαφορετικά.
Η ανταπόκριση του στο φιλί είναι η αλήθεια πως με προβληματίζει καθώς είναι το μόνο πράγμα που μου δημιουργεί ελπίδες. Γιατί με φίλησε πίσω και γιατί δεν με απομάκρυνε αμέσως μόλις έκανα αυτό το λάθος;
Θα προτιμούσα να με έσπρωχνε μακριά από την αρχή για να ήταν όλα πιο ξεκάθαρα για εμένα και να μην τρώνε οι αμφιβολίες και οι ελπίδες την ψυχή μου ότι ίσως του άρεσε και εκείνου αυτό το φιλί.
Μάλλον δεν ήξερε κανείς από τους δύο μας τι έκανε τελικά.
Ακόμα είμαι τόσο φορτισμένος και τόσο μπερδεμένος με τα ίδια μου τα συναισθήματα. Πώς έμπλεξα εγώ μαζί του; γιατί καλεί εμένα πάντα όταν έχει πρόβλημα; τι ζητάει από εμένα; τζάμπα βασανίζω το μυαλό μου. Λες και πρόκειται να τον ξαναδώ ποτέ μετά από αυτό.
Χωρίς καμία απολύτως όρεξη αλλά και χωρίς να έχω άλλη επιλογή σηκώνομαι από το κρεβάτι για να ξεκινήσω να ετοιμάζομαι για την σχολή. Θα μπορούσα πολύ απλά να μην πάω αλλά δεν θέλω να χάσω άλλο μάθημα και εξάλλου αν καθίσω εδώ, θα συνεχίσω να σκέφτομαι και αν συνεχίσω να σκέφτομαι έστω και λίγο θα μου στρίψει.
Οσο ρίχνω λίγο νερό το πρόσωπο μου παρατηρώ το είδωλο μου στον καθρέπτη κάνοντας με να αναρωτηθώ πως θα βγω έξω με τέτοια χαλιά. Τα μάτια μου είναι κατακόκκινα από την αϋπνία και το κλάμα ενώ οι μαύροι κύκλοι δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Το δέρμα μου είναι χλωμό και φαίνομαι λες και θα κατάρρευσω από λεπτό σε λεπτό.
Ο ενοχλητικός πονόλαιμος δεν λέει να φύγει επιτέλους καθώς επίσης ούτε και ο πονοκέφαλος.
Χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω αυτή την στιγμή απλά βγαίνω από το μπάνιο πριν προς έκπληξη μου νιώσω ένα σώμα να συγκρούεται με το δικό μου. Κατεβάζω το βλέμμα μου δημιουργώντας οπτική επαφή με την Rose μπροστά μου πριν η αμηχανία καταβάλλει και τους δύο.
YOU ARE READING
Without Him
Teen Fiction«Το στόμα μου είναι στεγνό, η καρδιά μου χάνει χτύπους, τα γόνατα μου τρέμουν και τα πόδια μου μετά βίας μπορούν να με κρατήσουν όρθιο. Το μυαλό μου δεν μπορεί να συνειδητοποίησει τι μόλις συνέβη. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στο σημείο που στεκότα...
