Verhalen schrijfwedstrijd

Schrijfwedstrijd famkewritings - opdracht 4

'Ik heb er tenminste voor gezorgd dat we veel punten zullen halen,' mompelt Marika voor zich uit. 'Alsof we aan die punten nu nog iets hebben. We moeten eerst überhaupt de weg naar de bewoonde wereld terug weten te vinden!' De groep begint weer ruzie met elkaar te maken.

'Hopelijk vinden we de weg snel terug,' mompelt Jack voor zich uit. Eerst had het hem een leuk idee geleken om aan deze dropping te beginnen en om de opdrachten zo goed mogelijk uit te voeren. Hij en zijn vrienden konden elkaar dan beter leren kennen door samen te werken. Ze hadden een wegwerpcamera en een kompas van de organisatie meegekregen, maar helaas was die laatste gesneuveld. Sindsdien waren zijn vrienden en hij verdwaald. Eerst leek dat niet zo'n probleem, maar naarmate het steeds donkerder werd, begon iedereen zich steeds meer te ergeren.

'Ssht!' roept Marika. 'Stil nou! Horen jullie dat ook?!' Nina en Hugo houden op met kibbelen en voor een moment is het helemaal stil. Het enige dat te horen is, is het geritsel van de wind door de bomen. 'Stop nou eens met je spookverhalen,' moppert Nina tegen Marika, die haar hoofd schudt. 'Nee, ik hoorde écht iets!' Nogmaals probeert de groep te luisteren.

Jack schrikt op van een geluid dat hij in de verte kan horen. Aan de rest te zien, horen zij het geluid ook. Het klinkt alsof er iets ergens tegenaan klapt. Jack kijkt in de richting van het geluid en ziet een klein bolletje geel in de verte. Het is een lantaarn.

'Eindelijk!' roept Nina. 'We zijn gered!' Ze wil er naartoe lopen, maar Marika houdt haar tegen. 'Wacht. We weten niet wat dat is.'

'Ja hoor, als je nu met een of ander verhaal over een moordenaar aankomt..'

'Nou, het klinkt anders aardig alsof iemand daar met een schep bezig is om iemand te begraven,' brengt David in, maar Hugo wil er niets van weten. Hij besluit niet meer te geloven in al die enge verhalen en roept: 'Joehoe, moordenaar, we zitten hier!' Direct krijgt hij een stomp van Marika. 'Gast!'

De groep begint weer ruzie met elkaar te krijgen, maar Jack blijft kijken naar het bolletje licht dat zich langzaam naar hen begint te verplaatsen. 'Jongens..' mompelt hij, maar niemand wil naar hem luisteren. Jack blijft kijken en realiseert zich dan dat het akelig snel dichterbij lijkt te komen. 'Jongens!' roept hij dwingend terwijl hij een stap naar achteren zet. De groep valt stil en iedereen volgt zijn blik.

Het licht komt zo dichtbij, dat ze een gestalte in de verte kunnen zien. De afstand tussen hen wordt steeds meer verkleind.

Jack voelt hoe zijn hartslag omhoog schiet en hoe zijn benen beginnen te trillen. De verhalen van Marika had hij eerder al niet prettig gevonden, maar nu weet hij hoe het is om pure angst te voelen. Hij is ervan overtuigd dat de gestalte kwaad in de zin heeft.

Net als de groep begint Jack te rennen. Hij vindt het een vreselijke gedachte, maar toch lucht het hem enigszins op om te bedenken dat iedereen een andere kant op rent. Zo bestaat er meer kans dat iemand anders achtervolgd zal worden. Tijdens het rennen, werpt Jack een blik achterom om te zien of hij veilig is, maar hij krijgt de schrik van zijn leven wanneer hij het licht in zijn eigen buurt ziet. Geschrokken kijkt hij weer vooruit. Hij wil verder rennen, maar hij voelt hoe zijn voet blijft haken achter de wortel van een boom en hij struikelt. Jack krabbelt overeind, maar blijft opnieuw haken en voelt een harde klap op zijn voorhoofd. Zijn lichaam zakt in elkaar en hij voelt een scherpe pijn door zijn hoofd dreunen. Doordat het donker is geworden kan hij niets zien, maar toch begint alles te draaien. Hij kijkt naar boven en ziet de sterrenhemel wazig worden. Dit is het dan, het moment waarop de gestalte hem in zal halen en zal vermoorden..

~~~

'Jack?' hoort hij ergens ver vandaan komen. 'Jack?'

Jack voelt zijn lichaam weer bij bewustzijn komen. De scherpe pijn in zijn hoofd blijft aanhouden. Hij opent zijn ogen en voelt een steek van pijn terwijl hij ze weer dichtknijpt. Het komt door het felle licht in de kamer. 'Jack, gaat het met je?!' Hij opent zijn ogen weer en probeert aan het licht te wennen. Hij ziet Marika bezorgd naast zijn bed zitten.

'Waar ben ik?' mompelt hij. 'In het ziekenhuis..' antwoordt ze beschaamd. 'We waren allemaal zo geschrokken van de persoon die achter ons aankwam, dat we voor hem weg renden. Jij was gestruikeld en keihard tegen een boom gevallen, waardoor je bewusteloos raakte.' Haar ogen zoeken de vloer op. 'De man was iemand van de organisatie van de dropping. Toen we niet teruggekomen waren, is hij samen met een team gaan zoeken. Het spijt me dat ik jullie allemaal bang heb gemaakt met mijn enge verhalen..' mompelt ze.

In plaats van boos te zijn, zucht Jack opgelucht. 'Het geeft niet,' antwoordt hij, 'ik ben allang blij dat er geen moordenaar achter ons aan zat en dat ik binnenkort naar huis mag.' Hij legt zijn hand op zijn hoofd en merkt dat hij ingepakt is met verband. Hij zucht nogmaals. 'Laten we geen dropping meer doen, goed?' stelt hij voor. Marika's wangen zijn nog altijd rood van schaamte, maar toch begint ze te lachen. 'Goed,' antwoordt ze.