Μπελάς στο Γραφείο

5. Η συνάντηση

Η βλοσυρή του ματιά είχε τώρα αντικατασταθεί από ένα μειδίαμα και μια έκφραση υπεροψίας.

Στρέφοντας αργά το βλέμμα του προς την οθόνη του laptop που βρισκόταν μπροστά του διάβασε:

"Δεσποινίς… εμ… Αμαλία Παπαναστασίου, καλωσορίσατε!"

Μου έριξε ένα δηλητηριώδες βλέμμα.

"Συγχωρέστε μας που ξεκινήσαμε τη συνάντηση χωρίς εσάς. Δε χωράει αμφιβολία πως είχατε σημαντικότερες υποθέσεις σήμερα, απ’ το να βρίσκεστε στην ώρα σας, σε αυτήν την αίθουσα, ωστόσο, θα θέλαμε μετά από τη σύντομη αυτή διακοπή και αφού σιγουρευτούμε ότι είστε σε θέση να μας παρακολουθήσετε επιτυχώς, να προχωρήσουμε. Εάν και εφόσον μας δίνετε φυσικά τη συγκατάθεσή σας."

Μαμά μου.

"Λυ-λυπάμαι για την καθυστέρηση", τραύλισα, "δε θα επαναληφθεί. Πα-παρακαλώ, συνεχίστε."

Ο Νικολάου, χαϊδεύοντας μου πατρικά την πλάτη είπε χαριτολογώντας:

"Σταύρο..."

Ώστε Σταύρος ήταν το όνομα του τύπου με τον οποίο τσακώθηκα στο Παρίσι και τύχαινε να είναι και...το καινούργιο μου αφεντικό!

Σκατά, σκατά, σκατά!

"...σε παρακαλώ πολύ, μη μου μαλώνεις το κορίτσι μου γιατί θα αναβάλω τη συνταξιοδότησή μου."

Όλο το meeting room αντήχησε από τα πιεσμένα, ψεύτικα γέλια των συναδέλφων και άθελά μου αναρωτήθηκα πόσοι εκεί μέσα θα εύχονταν αυτό πραγματικά να συνέβαινε.

Μάντεψε ποιος δε γελούσε...

Το καινούργιο αφεντικό ίσιωσε τη γραβάτα του και αφού έκανε μια κίνηση παραίτησης με τα χέρια του, προέτρεψε το Νικολάου να συνεχίσει την ομιλία του.

Για πάνω από μισή ώρα, ακούγαμε για τις ανωτάτου, επιπέδου σπουδές του Σταύρου στην Ελβετία, την κορυφαία σταδιοδρομία του Σταύρου μέχρι σήμερα και το πόσο ικανός ήταν ο Σταύρος στο να διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις, και ο Σταύρος αυτό και ο Σταύρος εκείνο...

Στ' αρχίδια μας ο Σταύρος.

Για πάνω από μισή ώρα, τσιμπούσα το εσωτερικό της παλάμης μου, προσπαθώντας να ξυπνήσω από τον εφιάλτη που ζούσα. Τι είχε συμβεί; Πώς είχα καταφέρει να βάλω τις φωνές στο μελλοντικό μου διευθυντή σε ένα συνέδριο στο Παρίσι!

"...δε με θέλουν στα top ten..."

Το έλεγες και κακή πρώτη συνάντηση. Τουλάχιστον, θα του έμενα ανεξίτηλα χαραγμένη στον εγκέφαλο!