ik dacht dat ik je in mijn handen bij me droeg
zachtjes wiegend op het ritme van mijn ademteugen
dat mijn palmen jou slapend meevoerden
en ik jou daarvoor niet nodig had
maar terwijl je gevoelens beloftes na fluisterden op mijn lippen
vervloog de warmte van jouw tong begraven in mijn mond
met alle stappen die we van elkaar weg namen
ik probeerde je wel dichtbij te houden alsof ik met jouw gevoelens kon omgaan als een breekbaar voorwerp
maar deze glipten uit jouw lichaam zonder dat ik er enige grip op had
onze geweken wegen bleven lengen, maakten zoveel bochten
dat we elkaar uiteindelijk niet meer terug zouden vinden in de ander
en ook al dacht ik jou nog in mijn handen geklemd te hebben
bleek ik nooit meer grip te krijgen op datgene wat voor jou klopte
YOU ARE READING
druppels inkt
PoetryEen mens kan niet meer vertellen dan hij aan verstand heeft meegekregen.
