Aan de voet van gele bomen in het gras,
Riep een stroming om hulp
Te diep hadden velen gestaard in haar spiegel van fragiel glas,
Waarin het as van hun voorgangers voorbij dreef;
De stambomen keken niet verder dan hun appels op de grond,
Zwijgend hoorden zij kreten
van onder water aan
Onaangetast van diegenen die de rivier onder hun bladerdak verzwolg
Alsof hun empathie met de bladeren mee weg
was gewaaid
Zo verlieten velen het leven,
Dat voor sommigen onder hen net begonnen was
Onwetend dat het water hen nooit meer anders dan kou terug zou geven,
en altijd bleven bomen stijf staan
Pas later in het inmiddels witte landschap kwam er rumoer teweeg,
Een van bomen ging ten aarde met de vluchtenden mee,
Besef drong toen ijskoud binnen,
Maar de bloedrode rivier stroomde nooit meer leeg
أنت تقرأ
druppels inkt
الشعرEen mens kan niet meer vertellen dan hij aan verstand heeft meegekregen.
