duw me een donker hoekje in
daar waar de schaduwen zich een rondje om hun as draaien
en zich nestelen in het duister
kijk me niet meer aan
verstop me in een willekeurig vergeten moment
ga zo diep terug, dat ik geen herinnering meer vormde
van jou
van wat ons maakte
werp vooral ook geen blik terug
ik probeer de stilte uit te dagen
om geluidloos weg te glippen
ik wed dat ik beter kan verdwijnen
en op het moment
dat ik vertrokken ben uit alles wat wij hadden kunnen zijn
laat dan de stilte nagalmen
in mijn hoofd
YOU ARE READING
druppels inkt
PoetryEen mens kan niet meer vertellen dan hij aan verstand heeft meegekregen.
