druppels inkt

sprakeloos

met aarzelende woorden die
beter onuitgesproken waren
wiebelen mijn zenuwachtige voeten voor jouw neus
heen en weer
terwijl ik verlegen vanonder
mijn wimpers jouw gezichtsuitdrukking bestudeer
weet ik niet meer wat ik zeggen wilde
maak jij mij sprakeloos
als sneeuw die voor de zon verdwijnt
besef ik achteraf altijd dat ik het de volgende keer vast wel
zou durven uit te spreken
maar waar uiteindelijk
niets van terecht komt
want jij bent de sleutel
die mijn slot de mond snoert