en als je mij dan achterlaat in een vieze kuil die men figuurlijk de goot noemt en mij met een gebroken ziel laat zitten, die door jouw ziel en zaligheid is besmeurd, herken ik mezelf ook ergens in jou. want dan zit ik op een zaterdagmorgen met een kater aan de koffie en begrijp dat niet alles te begrijpen valt en wil ik je dat vertellen, maar jij hebt mij verlaten. het financieel dagblad lezend, terwijl ik niks van economie begrijp en dán begrijp ik pas dat dat hoopje kapot mens er toch wel hopeloos uitziet. de wasmachine draait overuren, omdat ik probeer alles van jou van mezelf kapot te wassen, maar valt dan uiteindelijk uit en blijkt dan stuk te zijn, omdat er onderdelen ontbreken, die jij vast hebt meegenomen. en dan maakt het ook niet meer uit dat mijn t-shirt onder jouw parfum zit en mijn broek vol donkerbruine koffie, want ik zou zelf toch wel in de modder rollen.
op zondagochtend het bed uitkotsend en ellendig van verraad dat niet echt is maar wel in mijn gedachten rondspookt, jij bent immers weg ook al kon ik je niet laten gaan.
want misschien kan mijn autisme gewoon niet zonder jou, zoals je eigenlijk bij mijn behang en bankstel hoort dat altijd is en nooit verdwijnt tot het oud is en versleten. maar dan vergeet ik even dat jij ook een leven hebt, en dat ik dan wel dacht verder te komen met jou, maar dat ik voor jou eigenlijk een verkeersbord van vijftig rijden op de snelweg was en jij dat misschien ook wel was voor mij
أنت تقرأ
druppels inkt
الشعرEen mens kan niet meer vertellen dan hij aan verstand heeft meegekregen.
