druppels inkt

weg

En dan ben je weg en kom je misschien nooit meer terug.

Vullen mijn ogen zich met druppels verdriet, als bewijs van mijn liefde voor jou.

Ratelt de gammele fiets over het asfalt en bedenk ik me, dat ik je nog zo veel zeggen wou.

Dat mijn vingers nog één keer jouw bos krullen moeten strelen,

dat ik je nog zoveel vaker moest knuffelen en ik je nog zoveel keer wilde zien.

Maar dan ben je weg en waarschijnlijk ook voorgoed.

Blijf ik achter met opgezette ogen en een verwaterd en besnot gelaat.

Jij zal er niet meer zijn om op te katten en mee te lachen.

Pas op het moment dat ik op de rammelende fiets weg fiets besef ik dat alles.

Voor al die jaren zal ik niet meer met jouw haren kunnen spelen.

Ik begrijp nu pas echt, hoe belangrijk jouw knuffels waren.

Hoe erg je iemand missen kan.

Hoeveel soorten pijn er bestaan.

We schreeuwden naar elkaar dat we elkaar in een nieuwe wereld zouden zien.

Dat we die tijd wel door zouden komen en verder met ons leven zouden gaan.

Maar hoe kan ik dat nou als jij niet in mijn wereld rondhuppelt?

Hoe kan ik verder als je alleen in mijn verleden toebehoort en mijn toekomst nog zo onzeker is?

Is het heden, nu, niet belangrijker dan al dat andere?

Je bent weg en nu weet ik pas dat mijn wereld niet zonder jou kan.