Tov Koen
Toen we aan den bureau aankwamen, moesten we direcht naar de commissaris. 'Manne, als eerste goed gewerkt en nog eens bedankt voor de kinderen' 'Het was niets' zei ik blij. 'en als tweede vandaag is de begrafenis van Athina en ik wil dat jullie daar aanwezig zijn. Dus vandaag moeten jullie niet werken.' Ik beet op mijn lip. Dit ging echt pijnlijk worden. 'Oke' zei Tineke en we vertrokken naar het ziekenhuis. 'Goeiemorgen Brigitte' zei ik vriendelijk. 'Goeiemorgen Koen' zei ze terug. 'Komen jullie mij halen?' 'Ja' zei Tineke vrolijk. Brigitte kwam met ons mee. We passeerden nog even langs het onthaal. Ze moest nog vanalles invullen. Wanneer we eindelijk klaar waren reden we naar huis. Het was niet ver dus waren we er onmiddelijk. Toen we aankwamen, maakte Tineke de deur los en droeg ik de koffer naar binnen. Brigitte was nog heel moe en ging in de zetel zitten. 'Hier jou gsm terug' zei Tineke en ze gaf hem aan Brigitten. 'Kom we moeten nu gaan' zei ik snel en we vertrokken. We reden naar de kerk.
Tov Tineke
De mis was net begonnen. Ik zat tegen Koen aan. Ik hoopte maar dat ze onze namen niet gingen voorlezen. Dat zou echt verschrikkelijk zijn. Bij het eerste liedje begon ik al te wenen. Gelukkig zaten we helemaal vanachter en kon bijna niemand ons zien. Ik keek naar Koen.Hij gaf een kus op mijn hoofd. 'Het is niets' fluisterde hij.
Na twee uur misviering was het eindelijk gedaan. Ik had een stuk of zes keer moeten wenen, maar Koen had het ook niet droog gehouden. We stapte naar da auto en reden naar huis. Het was stil in de auto. Niemand wou iets zeggen. Toen we thuis aankwamen, ging ik in de zetel zitten. Koen kwam naast mij zitten. Uren zaten we daar. Ik in Koens armen. De tijd stond echt stil volgens mij. Tot de telefoon ging. Het was Brigitte. 'Nog eens danku voor op de kids te letten he' 'Het is niets' antwoorde ik. Koen kwam naar me toe. 'Mag ik Brigitte is even spreken?' vroeg hij en ik gaf de telefoon door.
