Tov Tineke
Tov Tineke
"Oooh, ik getuigen?" Dat was mijn reactie. Mijn neef, die al twee jaar in Amerika woonde met zijn vriendin, ging trouwen. En dat kwam hij mij persoonlijk vragen. Hij was echt lief. Als ik wou mocht ik ook mijn vriend meenemen. Maar dat ging natuurlijk niet, ah nee, de man waarmee ik men leven mee wil delen. Zal me nooit zien staan. Ik nam afscheid van men neef en liet hem buiten. Maar opdat moment zag ik iets een prachtig boeket bloemen met op het kaartje: ik hou van jou! Ik zou echt niet weten van wie het kwam. Ik kon ook niemand zien. Mijn neef reed met zijn auto weg. Ik pakte mijn gsm en wou iets naar Koen sturen. Ik twijfelde. Ik ging aan De keukentafel zitten met mijn gsm in mijn hand. Zou ik iets sturen of niet? Zou ik het zeggen of niet? Ik besloot toch maar niets te sturen.
Tov Koen
Tineke een vriend? Nee dat kan niet. Nee dat mag niet. Dat zou ze toch al lang gezegd hebben. Ze hadden wel veel plezier binnen. Maar zou het haar vriend zijn? Hij was nog niet zo oud, knap en mooi gekleed dus het kon wel. Diep van binnen voelde ik me een wrak. Ik kon niet leven zonder haar en zij had een vriend waar ik niets van wist? Dan was het ook niet de moeite dat ik het tegen haar zei. Ze hield al van iemand. Ik ging lang uit op de zetel liggen en viel uiteindelijk in slaap.
Tov Tineke
Ik stond in de woonkamer. Nog altijd met men gsm in men hand. Ik had al een bericht getypt het moest alleen nog maar verzonden worden. Ik las het nog even hardop na: ' hey Koentje, geen zin om eens af te spreken, ik heb geweldig nieuws'. Ik drukte aarzelend op verzenden. Ging in de zetel zitten wachtend op antwoord. Een paar minuutjes later was het zo ver, Koen had geantwoord, nu hopen dat het positief was: 'Nee sorry, geen tijd'. Ik vond het spijtig, maar ja het is nu maar zo. Ik zag hem morgen op kantoor dus ik kon het nog altijd morgen zeggen.
Tov Koen
Ik wou heel graag afspreken met Tineke. Maar niet om te horen dat ze een vriend had. Dat ging dan jet goede nieuws zijn. Ik belde een paar vrienden op, maar niemand was thuis. De meeste waren met hun vriendin iets aan het doen. Of sommige waren bezig met hun kinderen. Toen besefte ik dat ik eigenlijk helemaal alleen was. Ik zette dan maar een film op en viel toch uiteindelijk in slaap.
De volgende morgen.
Dit was eigenlijk de eerste morgen dat ik echt geen zin had om te gaan werken, maar ik moest wel. Ik kleedde me snel aan en at een boterham. Ik sprong op mijn fiets en reed rustig naar kantoor. Daar aangekomen was iedereen er al. We gingen naar de commissaris voor onze opdracht. Maar het was niets speciaal, wat te verwachten was, gewoon wat patrouilleren. Ik stapte in de auto en Tineke ging naast mij zitten. Zoals te verwachten begon ze te vertellen: 'Koen jij kunt nooit raden wie er gisteren op bezoek is geweest. Mijn neef Jason en hij gaat trouwen. Maar het beste gaat nog komen: ik ven de getuigen.' Ineens verscheen er een brede lach op mijn gezicht. Nu begreep ik het: het was haar neef gisteren. Ik was zo blij. Tineke was dus nog vrij. Het was nu de moment, Tineke was gelukkig. Ik raapte alle moed bij elkaar, draaide ergens in en ging aan de kant staan. Tineke had het natuurlijk direct gezien en vroeg: 'zeg Koentje wat ga je doen?' Waarop ik antwoord: 'Tineke, ik moet je al lang iets zeggen, en ja het is nogal belangrijk.' Ik keek naar Tineke. Ik keek recht in haar ogen. 'Tineke ik.....ik......ik denk.....
Op dat moment hoor ik: ' Dispatch voor Bravo 210, flash flash flash, onmiddellijk naar de scouts tent. Daar is een fuif bezig en der is daar iemand aan het rond schieten. Nog geen verdere beschrijving. Over' Tineke antwoorde direct: 'oké wij begeven ons ter plaatsen out' Ik keek vragend naar Tineke maar ik zag dat ze het zelfde dacht als mij: als dit maar goed komt?!?
