Tov Koen
Daar zat ik dan... Alleen, ik had het weer niet durven zeggen. Zonder haar voelde ik me zo leeg. Wij hoorden samen, ik voelde dat gewoon. Maar hoe moest ik dat zeggen. Ik kon toch niet gewoon zeggen: ja hallo Tineke, ik voel iets voor u. Nee dat ging niet. Ik dronk men glas leeg en reed naar huis. Ik fietste langs een drukke weg. Er stond een vrouw met bruin haar, niet zo groot en een prachtig lichaam. Dat was Tineke! Ik reed er als een gek naar toen en ik riep, maar opdat moment draaide de vrouw zich om. Het was Tineke niet maar een jong meisje. Ik schat rond de 18 jaar. Ik reed langs haar en deed alsof er niets gebeurd was. De laatste tijd had ik dat vaker. Ik zag overal Tineke maar ze was er niet. Spijtig genoeg niet. Ik fietste dan maar naar huis. Thuis aangekomen, het eerste wat ik deed was naar mijn slaapkamer lopen en kijken naar een foto van mij en Tineke. De foto was genomen op onze eerste dag dat we samen moesten werken. Dat moet nu zo een drie jaar geleden zijn. Maar ik herinner het nog als gisteren. Het was een strenge winter en iedereen zat in het politiekantoor gezellig samen. Plots stelde de commissaris een nieuwe agente voor. Mijn mond viel open en ik kon geen woord over men lippen krijgen. Ik had nog nooit zo een prachtige verschijning gezien. Sindsdien hield ik van haar. Maar dat is nu al drie jaar dat ik van haar hou. Één van de dagen moest ik het gewoon zeggen. Ik probeerde het al een week maar altijd als ik probeerde sloeg ik tilt. Het was al laat dus kroop maar in men bed, want morgen werd het weer een zware dag.
De volgende morgen, ik stond op en zo als elke morgen het eerste wat ik deed was naar de foto van mij en Tineke kijken. Ik zuchtte luid. Vandaag moest het gebeuren. Vandaag moest ik het zeggen. Ik voelde het, alles ging tot nu toe perfect. Ik voelde me echt goed en als ik me goed voelde dan moest je me niet zien. Ik stond te zingen in de badkamer. Plots werd ik onderbroken door mijn gsm. Ik keek en er stond een melding op mijn gsm: vandaag dag vrijaf. Ooh dat was ik helemaal vergeten. We moesten niet werken vandaag. Mijn humeur daalde en ik was slecht gezind. Maar toch was het de dag, vandaag ging ik het zeggen. Ik maakte me klaar want ik had iets bedacht. Ik nam de fiets en reed langs de markt en kocht daar een prachtig boeket rozen. Ik wist namelijk dat dat Tineke haar lievelings bloemen waren. Ik reed naar Tineke haar huis. Ik besefte dat ik daar nog niet veel was geweest en ik moest zelfs nadenken welke nummer het was. 19 dat was het. Ik zette mijn fiets op haar oprit en keek door het raam of ze thuis was. Maar in plaats van Tineke zag ik een jongen van rond de 25. Dit was toch het juiste adres? Normaal wel en haar auto stond ook op de oprit en op de brievenbus hing een sticker met de naam Schilebeeckx op, dus Tineke woonde hier wel degelijk. Maar wat deed die jongen dan bij haar binnen? Ik durfde nu helemaal niet meer de rozen af te geven. Dus belde ik aan de voor deur en legde het prachtige boeket neer voor de deur en ik liep weg. Zou het haar vriend zijn?
