Tov Koen
Ik reed naar huis. Iedereen was luid aan het praten behalve Job. Ik keek naar Tineke. Ze knikte, ze wist precies wat ik bedoelde. Ik nam een bocht en reed richting het ziekenhuis. Toen we daar aankwamen en iedereen was uitgestapt verscheen er een grote glimlach op Job zijn gezicht. Tineke lachte ook en als Tineke blij was dan was ik dat ook. In die week ongeveer dat wij al samen zijn, heb ik echt het gevoel dat zij de enige is voor mij. 'Kom' zei Tineke en ze pakte mijn hand vast. Ik volgde. Je kon Job echt niet meer tegenhouden. Hij was zelfs al gaan vragen op welke kamer Brigitte lag. 'Allé, een beetje sneller' riep hij blij. We volgde hem. Na veel trappen zagen we eindelijk de kamer. We gingen binnen en de vier kinderen riepen in koor: 'Mama!' ik zag Brigitte lachen. Ze zag er al veel beter uit. Job gaf Brigitte een knuffel. Ik zag dat ze naar ons keek. Ze lachtte.
Tov Tineke
De kinderen waren zo gelukkig en Brigitte was ook heel blij met de bloemen van Jana en Emma. Ik ging een vaas halen en zette ze er in. We zaten al twee uur bij haar, maar het was nog altijd leuk. Tot er iemand op de deur klopte. Ik ging opendoen en ik schrok zo hard dat Koen kwam kijken. Het was Jonas. 'Blijf even hier staan' zei ik. Ik ging naar Brigitte en fluisterde: 'Het is Jonas. Wat moet ik doen?' 'Stuur hem maar weg. Ik kan hem nu niet spreken' en ze wees naar de kinderen. Maar er kwamen ook tranen in haar ogen. Ik liep terug naar de deur. 'Jonas ga even ginder staan tot de kinderen buiten zijn' ik liep terug naar binnen. 'Hebben jullie al iets gegeten?' vroeg ik lachend. Alle vier schudde hun hoofd. 'Dan gaat nonkel Koen met jullie naar het restaurant' Ze begonnen te lachen. Iedereen nam afscheid van Brigitte en ging met Koen mee. Ik gaf Koen nog een kus en ik zag dat zijn ogen fonkelde. Dit deed hij echt graag. Ik riep Jonas terug en liet hem binnen. 'Ik ga maar even' zei ik. 'Nee Tineke, jij blijft hier' riep Brigitte nog naar mij. Ik gehoorzaamde en ging in een stoel zitten.
