Երբ նա հեռացավ, չհասցրի տալ սրտիցս բխող միակ հարցը:Եվ այժմ ես գրում եմ այն թղթի վրա փետուրե թանաքով և հանձնում րոպեների ընթացքում իրենց փիրուզե գույնը կապույտի փոխած ալիքներին:Խնդրում եմ, ալիքնե՛ր, պատասխանեք հարցիս.
«Մի՞թե մենք չենք հանդիպի»:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
«Դու կողքիս ես, տե՛ս»
Անին ուղղում է դասական կիսաշրջազգեստը, պայուսակից դուրս բերում օպտիկական ակնոցները, դնում, և բացվում են վերելակի սև դռները:Օրիորդը ինքնավստահ քայլվածքով առաջանում է, ժպտում տվյալ հարկում աշխատող անձնակազմին, հասնում իր անձնական գրասենյակի մեծ դռներին և մտնում ներս:Հայտնվելով բոլորի աչքից հեռու՝ աղջիկը հանում է կարմիր բարձրակրունկները և հանգիստ շունչ քաշում:Տափակ, մարմնագույն կոշիկները, բարեբախտաբար, դրված են շագանակագույն, երկար գրասեղանի անկյունում:Նա անմիջապես հագնում է դրանք և նստում համակարգչի առաջ՝ մատը սեղմելով դրա կողքին դրված հեռախոսին և խոսելով.
-Որտե՞ղ ա իմ սև, դառը սուրճը, Նատալի՛:
Վայրկյաններ անց դուռը բացվում է, և ժամանում է Անիի սուրճը՝ բերվելով կարճահասակ, նրբակազմ և գեղեցիկ օրիորդի կողմից:
-Ներողություն եմ խնդրում, օրիո՛րդ Ամիրխանյան:
Քարտուղարուհին թողնում է սուրճի բաժակը Անիի առջև, ուղղվում և սպասում աղջկա խոսելուն:Օրիորդ Ամիրխանյանը դարակից դուրս է բերում հաստ կազմով տետրը, վերցնում սեղանի անկյունում դրված գրիչը և հարցնում.
-Նոր գրանցումներ կա՞ն:
-Հիմնականում հաճախելու են հին հիվանդները, բայց մի երիտասարդ էր զանգել ու պնդում էր, որ պետք ա անպայման այցելի Ձեզ:
Անին բարձրացնում է խոժոռված հայացքը և սպասում շարունակությանը:
-Ես, իհարկե, հայտնեցի, որ Դուք նոր հաճախորդների համար ժամանակ չունեք մոտակա մեկ ամսվա ընթացքում:
-Ե՞վ:
-Երիտասարդը ասեց, որ կգա ժամը երեքին ու անջատեց զանգը:
Նատալին թոթվում է ուսերը, ընդունում անմեղ հայացք:Աղջիկը վայրկյաններ շարունակ մտածում է, այնուհետև նայում իր տետրին և գրանցում կատարում:
