Τελευταίο Βλέμμα | Βιβλίο 1 ✓

15. City Of Angels, Baby | Part 1

Όπως είχα προβλέψει, το πρωινό μποτιλιάρισμα είχε ξεκινήσει και όσο προχωρούσε η ώρα θα χειροτέρευε. Εμείς, περπατώντας και κοιτάζοντας τριγύρω βρεθήκαμε - όπως αναμενόμενο - σε μία ακόμα άγνωστη περιοχή. Βγάζοντας το κινητό και ανοίγοντας το GPS, καταφέραμε να καταλάβουμε στο περίπου το που βρισκόμασταν, που έπρεπε να πάμε και πως θα πηγαίναμε εκεί. Έξι λεπτά αργότερα, βρεθήκαμε στο πρώτο μέρος με φαγητό που είδαμε στον ηλεκτρονικό χάρτη στο κινητό. Ή τουλάχιστον, το μόνο μέρος όπου αναγνωρίζαμε το όνομά του. Τα McDonald's ήταν μία ευθεία μπροστά, προς τα αριστερά τής τράπεζας. Αλλά όπως και στο σπίτι, το μαγαζί ήταν μικροσκοπικό. Ο αριθμός 6345 ήταν χαραγμένος στον καφέ τοίχο. Ακριβώς δίπλα βρισκόταν μία πιτσαρία, φύλαξα την θέση της για άλλη φορά.

Η Natalie χασκογέλασε όσο παραγγέλναμε και μόλις καθίσαμε σε ένα από τα πέντε τραπεζάκια έξω από το μαγαζί ... κατάλαβα γιατί.

Στο απέναντι πεζοδρόμιο και κτίριο με αριθμό 6336, έγραφε διάφορα ονόματα πολεμικών τεχνών. «Τάε Κβο Ντο, Εσκρίμα, Βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου .. Για αυτό γελάς τόση ώρα;» 

«Ένα γυμναστήριο που διδάσκει πολεμικές τέχνες βρίσκεται απέναντι σε ένα μπεργκεράδικο και σε μία πιτσαρία. Τι έξυπνο.» 

Η αλήθεια είναι πως τέτοιου είδους ανόητα σχόλια κάνουμε συνέχεια με την φίλη μου όταν βγαίνουμε, πίσω στο σπίτι, αλλά αυτήν την φορά δεν είχα όρεξη να κάνω το ίδιο. Η διάθεσή μου άρχισε να χειροτερεύει με το λεπτό και η περίεργη ενθουσιώδης κατάσταση τής Natalie με έφερνε εκτός εαυτού ενώ ταυτόχρονα με ανησυχούσε όσο τίποτα.

Βλέποντάς την δεν θα μπορούσε να μαντέψει κάποιος τις φρικαλεότητες που έπρεπε να υποστεί η Natalie εξαιτίας μου. Με μία γρήγορη ματιά η Natalie φάνηκε να ταιριάζει σαν ντόπια, στην χρυσή περιοχή τού Λος Άντζελες, κοντά στην καρδιά τού Χόλιγουντ. Αλλά μία δεύτερη ματιά θα σου έδινε λεπτομέρειες που είχες παραλείψει στην πρώτη. Το πρόσωπό της ήταν χλωμό, κι ας μην έκανε ιδιαίτερη αντίθεση με το σχεδόν ηλιοκαμένο χρώμα τού δέρματός της. Τα μάτια της μισόκλειστα, παραδομένα στην κούραση. Το χαμόγελό της, αν και θερμό, ήταν μία σκιά από το διαμάντι που χάριζε στις καλές της μέρες. 

Η ανησυχία μου ήταν άσκοπη, καθώς η διάθεσή της ήταν αναμενόμενο να πέσει μετά τις ανακαλύψεις τού νεαρού Dylan, μόλις το προηγούμενο βράδυ. Και ο εκνευρισμός μου, απλά ήταν εξαιτίας της δύναμης που η Natalie διοχέτευε, δύναμη που εγώ πάσχιζα να βρω και δεν έβρισκα πουθενά.