25. Just Love Me, Please?

108 15 103
                                    

 ( ΤΑ ITALICS ΕΙΝΑΙ FLASHBACK ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΝΕ ΕΩΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ. ΕΝΑ FLASHBACK ΣΥΜΠΙΠΤΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΤΟΥ DYLAN, ΕΝΗΜΕΡΩΝΩ ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΕ ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ )

DYLAN'S POV

Η μουσική εμπνέει χάος με τις νότες της και το πλήθος δεν μπορούσε παρά να το ακολουθήσει. Και πέρα από την τρέλα, η δίψα ακολουθούσε, είτε ήταν για αλκοόλ ή-

«Dylan!» φωνάζει η Natalie, γυρνάω προς το μέρος της και αφήνω το χαμόγελό της να μεθύσει το δικό μου. Η Natalie ακτινοβολούσε, οι όμορφες μπούκλες της έλαμπαν το ίδιο έντονα με το χαμόγελό της και η ομορφιά της ήταν το πρώτο πράγμα που έβλεπα σε αυτό το δωμάτιο.

«Παρακαλώ;» 

«Η Οlivia βγήκε έξω νομίζω, κοίτα την λίγο από μακριά μέχρι να έρθει, είναι μόνη της.» προσπαθώντας να ακουστεί, πλησιάζει το πρόσωπό της στο δικό μου. Της αγγίζω στιγμιαία το μάγουλο και έπειτα της γυρνάω την πλάτη, το πρόσωπό μου να υιοθετεί την σκιά που κρύβει το σκοτάδι.

Η Olivia δεν πρέπει να βρίσκεται μόνη της ... όχι τώρα, που στο διάολο βρίσκεται ο Peter;

Η Olivia Russel βγήκε έξω από το μπαράκι για κάμποσα λεπτά και έμεινα να την κοιτάζω από απόσταση. Πολλές ματιές που αναγνωρίζω, με κοιτάνε προειδοποιητικά αλλά εγώ τις αγνοώ. Ξάφνου, νιώθω δύο χέρια να με τραβάνε πίσω, λίγα ματιά μακριά από την μορφή τής Olivia.

Ο Peter Johnson εμφανίστηκε μπροστά μου και δεν ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος. «Γιατί την ακολουθείς Dylan;» ρωτάει αμέσως, με τις γροθιές του έτοιμες για αντίδραση.

«Γιατί η Natalie το ζήτησε. Η Olivia παραείναι συζητήσιμη στα μέρη μας δεν νομίζεις;» 

«Πες μου ότι την προστατεύεις κιόλας!»

Τον κοιτάζω, αφοσιώνοντας την προσοχή μου στα αγριεμένα χαρακτηριστικά του. «Ξεχνάς ποιος είμαι Peter και τι έχω κάνει για εσένα.» ψιθυρίζω, η ησυχία με κάνει να ακούγομαι σχεδόν απειλητικό. «Η Olivia δεν κινδυνεύει από εμένα.» 

«Προς το παρόν.» διευκρινίζει.

«Ξεχνάς πως είμαι φίλος της και την γνωρίζω για περισσότερο καιρό από εσένα.»

«Dylan, δεν είσαι άγιος.»

«Ούτε εσύ.» απαντάω απότομα. Παγώνει.

«Ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως ήμουν.»

Και πράγματι ίσχυε. Γιατί όσο εγώ και οι άλλοι την κοιτούσαμε από μακριά να κόψει την λάθος κλωστή στην μοίρα της, αυτός φρόντιζε να απομακρύνει το μαχαίρι της την τελευταία στιγμή. 

Τελευταίο Βλέμμα | Βιβλίο 1 ✓Where stories live. Discover now