Τελευταίο Βλέμμα | Βιβλίο 1 ✓

22. Sinners And Blood(y) Kisses

DYLAN'S POV  (Α/Ν με αγαπάτε και το ξέρω)

Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, το δωμάτιο βυθισμένο σε μία βαθιά και άσχημη μυρωδιά τσιγάρου κι ας είχε απαγορευτεί εδώ και μήνες στο συγκεκριμένο δωμάτιο. Η τελευταία φορά που κάποιος κάπνισε ήταν μήνες πριν, όταν ο Peter δεν ήταν στα καλά του και ήθελε να χαλαρώσει.

Το αν χαλάρωσε είναι άλλη υπόθεση.

Οι τοίχοι είχαν το ίδιο πράσινο χρώμα χρόνια τώρα, ίδια απόχρωση με την πρώτη φορά που τους αντίκρισα. Θύμιζε βάλτο, το πράσινο μπερδεμένο με το καφέ. Η Natalie θα συμφωνούσε μαζί μου.

Αν έμπαινες στο δωμάτιο τώρα και κοιτούσες τριγύρω θα έλεγες πως ήταν γεμάτο κόσμο, αν το κοιτούσες από την δικά μου πλευρά θα έβλεπες πως δεν υπήρχε αρκετός κόσμος. Όχι αρκετός για να λύσει τα προβλήματά μου, που αυτή ήταν και ο λόγος αναστάτωσης.

«Σκάστε!» φώναξε ο Mark σε μία απόπειρα να ηρεμήσει τα πνεύματα στον χώρο. Τα κατάφερε.

«Θα το πω μία φόρα, δεν έχω σκοπό και ούτε πρόκειται να επαναλάβω λέξη. Ακούστε καλά.» Η φωνή τού συντονιστή έσταζε φαρμάκι, ικανό να σε ρίξει αναίσθητο με την αγωνία του. Ο Mark με κοίταξε για μία στιγμή αμίλητος, πριν συνεχίσει. «Τολμήστε να ξανανοίξετε το στόμα σας ξανά και ορκίζομαι πως στο επόμενο δευτερόλεπτο, ακόμα και ο Θεός θα κλείσει τα μάτια του μπροστά στην εικόνα σας. Και την σειρά θα πάρει κάθε γυναίκα, κάθε παιδί, κάθε γρια και γκόμενος που ήρθε κοντά σας σε ακτίνα ένα χιλιομέτρου.» Το κάθε άτομο στο δωμάτιο κράτησε την αναπνοή του, φυλάγοντάς την για πράγματα σίγουρα πιο σημαντικά από οτιδήποτε είχαν σκοπό να φωνάξουν δέκα δευτερόλεπτα πριν.

«Το τι γίνεται εδώ, μένει εδώ.» μονολογώ εγώ. Κανένας δεν σχολίασε και τα λόγια μου έμειναν να στοιχειώνουν τον χώρο για ώρες πολλές αργότερα. Και τα φαντάσματα γύρω μας, πήραν θέση ετοιμότητας για το «μακελειό», η τελευταία πράξη δειλίας από άντρες που χρόνια πριν πίστευαν πως ξεκίνησαν κάτι σπουδαίο.

❦

Η Olivia Russel έμοιαζε ακόμα χειρότερα από την τελευταία φορά που την είδα. Το κάποτε ξανθό όμορφο μαλλί της είχε μεταμορφωθεί σε ένα μπερδεμένο θάμνο, και το θέαμα δεν ήταν όμορφο.

Αλλά αυτήν δεν την ένοιαζε πως έμοιαζε, εδώ και καιρό, και φαινόταν στον τρόπο που άφηνε τον εαυτό της να μιζεριάζει ακόμα περισσότερο, δίχως φροντίδα. Τα σκοτεινά μάτια της ήταν τυφλωμένα με το πανί.