Τελευταίο Βλέμμα | Βιβλίο 1 ✓

01. That Strange Behavior Again

Εκκωφαντική μουσική ακούγεται σε όλο το τετράγωνο, αν και μακριά από το κλαμπ στο οποίο υποτίθεται πως έπρεπε να είμαι, η μουσική δεν εξαφανιζόταν. Τα μάτια μου παρέμεναν κλειστά, καθώς προσπαθούσα να κλέψω ελάχιστες στιγμές για τον εαυτό μου, μακριά από την αφύσικη φασαρία και τον κόσμο.

Σήμερα ήταν μία από τις πρώτες μου φορές, που έβγαινα σε κλαμπ και μάλλον μια από τις τελευταίες. Η μουσική στα ύψη, τα ποτά και τα πλήθη που χορεύουν μού προκαλούν μία ανεξήγητη ανάγκη να εξαφανιστώ.

Είχα καταφέρει να απομακρυνθώ και στην συνέχεια να εξαφανιστώ τελείως από το συνεχώς αυξανόμενο ραντάρ τής φίλης μου Natalie, και του αγοριού της Dylan. Οι δυο τους πήγαιναν πακέτο, και σε περιπτώσεις σαν αυτές όπου η διασκέδαση ήταν ο σκοπός τής βραδιάς, δεν έχαναν ευκαιρία να σε βουτήξουν μαζί τους στο χάος τής νύχτας. Απομακρυσμένη από το κλαμπ, ήμουν επίσης εκτεθειμένη και σε μία κακόφημη γειτονιά τής πόλης, και σε όλους τούς κινδύνους που έρχονταν με αυτό.

Όσο ωραία κι αν ήταν το κρύο αεράκι στο πρόσωπό μου, η σκέψη πως θα ήθελα να συνεχίσω να ζω, με έκανε να αρχίζω να κατευθύνομαι πως κλαμπ. Καλύτερα τριγυρισμένη από ξένους και μεθυσμένους παρά νεκρή και σε χαντάκι.

Τα βήματά μου ακούγονταν ρυθμικά και δυνατά καθώς πλησίαζα το κλαμπ, πλέον η μουσική ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσες να ακούσεις.

Μία αίσθηση ανατριχίλας εμφανίστηκε μόλις το μπαρ εμφανίστηκε μπροστά μου, τα πράγματα δεν είχαν αλλάξει πολύ. Η ίδια δυνατή μουσική να συνοδεύει τις χυδαίες και προκλητικές παραστάσεις όλων. Ελάχιστοι ήταν καθιστοί, πράγμα καθόλου ευχάριστο καθώς δεν είχα κανέναν νηφάλιο να μου κάνει παρέα μέχρι το τέλος τής βραδιάς.

Σύντομα την παρουσία μου θα την αντιλαμβανόταν η καλή μου φίλη Natalie, και από εκείνη τη στιγμή και μετά κάθε ελευθερία μου θα εξαφανιζόταν.

Την ολοένα αυξανόμενη απελπισία μου, συνόδεψε ένα απόλυτο μούδιασμα τρόμου, όταν δύο χέρια άγγιξαν τούς γλουτούς μου. Ο πανικός μου, με θόλωσε, εξαφανίζοντας κάθε ίχνος δύναμης που είχα.

Τι γινόταν; Πώς θα αντιδρούσα;

«Εγώ είμαι.» είπε παιχνιδιάρικα μια φωνή, που για καλή μου τύχη αναγνώριζα πάρα πολύ καλά.

«Peter, πόσο με τρόμαξες!» Είπα αναστενάζοντας, ενώ ένιωθα το πρόσωπό του να κολλάει δίπλα στο δικό μου. Ήταν χαμογελαστός όταν γύρισα για να τον κοιτάξω. Η γνωστή ζεστασιά που τύλιγε το πρόσωπό του όταν μου χαμογελούσε, επέστρεψε. Και δεν μπορούσα παρά να του χαμογελάσω και εγώ το ίδιο θερμά και ευτυχισμένα.