Τελευταίο Βλέμμα | Βιβλίο 1 ✓

18. You Were Being Followed, Suprise?

Μπορούμε μέσα σε μία στιγμή πανικού να καταστρέψουμε τα πάντα. Και αυτό και μόνο εξαιτίας τής ανθρώπινης φύσης και του ένστικτου τής αυτοσυντήρησης. 

Αν έμενα ένα ακόμα δευτερόλεπτο σε εκείνη την τράπεζα δεν θα άνοιγα ξανά τα μάτια μου. Έτσι, όταν τα άνοιξα και δεν ήμουν πια εκεί, ανακουφίστηκα για την τύχη μου. Αλλά και αυτό κράτησε μονάχα μία στιγμή.

«Olivia Russel!» κάποιος φώναξε. Τα μάτια μου άνοιξαν και το σώμα μου ξύπνησε μονομιάς. Μία ανήσυχη Rain από τον απέναντι καναπέ από αυτόν που ήμουν εγώ με κοιτούσε αναστατωμένη. Η θολούρα που ένιωθα έφυγε σχεδόν αμέσως όταν ο πόνος στο στήθος επέστρεψε. Η Natalie, ο καταραμένος φάκελος.

Εσύ δεν είσαι ο Peter, είχε ουρλιάξει με φόβο η Natalie. Αν δεν ήταν ο Peter, ποιος ήταν; Πως γίνεται να είχα αφήσει την Natalie μόνη της; Μα πω την άφησα να με πείσει να πάμε στο ξενοδοχείο, ήξερα πως δεν ήταν καλή ιδέα. Εγώ φταίω.

«Εδώ είμαι.» απάντησα αυτόματα, με την φωνή μου να ακούγεται αδύναμη και μουντή ακόμα και στα ίδια μου τα αφτιά. Εδώ είμαι, Rain.

«Αρκετά κοιμήθηκες. Τώρα έχουμε δουλειά.»

Η ακόμα κοιμισμένη κατάστασή μου με εμποδίζει να σκεφτώ καθαρά όλη την κατάσταση. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ αρκετά για να κάνω τις σωστές ερωτήσεις. Νυστάζω τόσο πολύ και φαντάζομαι είναι λογικό καθώς είχα πάνω από τριάντα-έξι ώρες να κοιμηθώ κανονικά. Αναγκάζω τον εαυτό μου να ξυπνήσει, και οι φριχτές εικόνες με τα πτώματα εμφανίστηκαν ξανά στο κεφάλι μου.

Το κεφάλι μου ανασηκώνεται από το μέρος που είχε ξεκουραστεί - ένα από τα μαξιλάρια ενός καναπέ - και κοιτάζω τριγύρω μου. Μπροστά μου ήταν ένα μικρό διαμέρισμα με γκρι τοίχους γεμάτους με φωτογραφίες, άσπρα έπιπλα και μία ψυχρή αύρα να με τυλίγει.

Φορούσα ακόμα τα ίδια ρούχα, εκείνη την γκρι μπλούζα με ένα από τα πολλά τζιν μου. Αλλά η εμφάνισή μου ήταν η μικρότερή μου ασχολία αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή. Η πρωινή εγρήγορση άρχισε να παίρνει τα πάνω της, κι ας ήμουν στα χάλια μου. 

«Η Natalie ... » μονολογώ και σταματάω την σκέψη μου στην μέση. Η Natalie ήταν τελείως μόνη της και εγώ την είχα αφήσει πίσω.

«Δεν είναι εδώ.» απαντάει η ξανθιά. Θέλω να την χτυπήσω στο κεφάλι που δεν με αφήνει λίγες στιγμές να χωνέψω τον πόνο.

«Σκάσε! Πρέπει να μάθω πού βρίσκεται! Πού είναι; Εσύ ξέρεις, πρέπει να ξέρεις. Πού την πήγαν, πώς θα πάω εγώ εκεί. Πού βρίσκομαι εγώ;»