MR. CELEBRITY MEETS MS. NOBODY (CHA EUN WOO FAN-FIC) [BOOK 1 COMPLETED]✓✓✓

CHAPTER 76: KWINTAS

"Ay sorry po maam. Hindi ko po sinasadya. Sobrang nag mamadali po kasi ako." sabi ko sabay pulot nung mga gamit na nahulog.

Nang mapulot ko ng lahat ng nahulog na gamit, ibinagay ko na yun sa babae.

"Ano yung pangalan mo iha?" tanong niya.
"Athena Gabrielle Salvador po. Bakit po ma'am? Nako papakulong niyo po ba ako ma'am? Wag naman po. Hindi ko po sinasadya sorry po talaga maam." sabi ko.

Pero imbis na sumagot siya, tinitigan niya lang yung kwintas na suot ko tapos tumulo yung mga luha niya.

"Ah maam, bakit po kayo umiiyak? Nasaktan ko po ba kayo? Sorry talaga po maam. Hindi ko po sinasadya." sabi ko sabay punas sa mga luha niya.
"Saan mo na kuha tong kwintas na to iha?" Tanong niya sabay hawak sa kwintas na suot ko  habang umiiyak.

Bigla akong napatingin sa kwintas na suot ko.

"Ah eto po? Galing po to sa biological mother ko. Sabi po ng tita ko, suot ko daw po ito nung mawala ako sa perya nung 3 years old palang ako. Kaso hindi ko po matandaan yung itchura at pangalan ng totoo kong mama eh. Itong nalang po  yung natitirang ala ala ng mama ko saakin eh. Kaya po sobrang importante po yung kwintas na to saakin." Nakangiting kwento ko.

Bigla niya akong tinignan na parang ewan tapos niyakap niya ako ng sobrang higpit habang umiiyak.

"Bakit po kayo umiiyak ma'am? Okay lang po ba kayo?" tanong ko.

But she just look at me while crying.

*FLASHBACK...*

Way back 18 years ago, September 15, 1999. Pumunta ako sa isang perya kasama yung asawa ko at yung anak ko to celebrate her 3rd birthday.

"Happy birthday princess!" Masayang sigaw namin.
"Oh nak, make a wish first bago mo i-blow yung candles mo." sabi ng asawa ko.

Kasabay ng pag blow ng anak ko ng candles, ang pagbaril ng mga armadong lalake sa asawa ko. Binaril nila yung asawa ko ng makailang beses sa harap ko.

"TAKBO!" huling salita na sinabi niya.

Sa sobrang takot ko na baka patayin din kami ng anak ko, tumakbo kami ng tumakbo para matakasan yung mga pumatay sa asawa ko. Pero hindi nila kami tinigilan, hinahabol nila kami kahit saan man kami mag punta. Hanggang sa naisipan namin magtago sa isang sulok.

"Amanda.....lumabas kana... Gusto mo niyo maglaro? Sige pagbibigyan ko kayo. Magtago kayo ng anak mo hanggang sa gusto niyo. Pero pag nakita namin kayo, sisiguraduhin ko na  magkikita kita na kayo ng asawa mo at pwede na ulit kayo maging happy family. Diba ang saya non? Nagkamali kasi kayo ng kinalabang pamilya sa negosyo eh. Kaya oras na para kayo naman ang bumagsak at mabura dito sa mundo!" sigaw nung lalake.

Makailang beses silang nagpaputok ng baril sa taas para labas kami. Dahil sa sobrang takot ng anak ko, umiyak siya ng umiyak.

"Anak! Dont cry okay? Nandito si mommy. Magiging okay lang ang lahat anak. Dont cry na ha?" sabi ko.

Pero hindi parin siya tumigil sa pag iyak sa sobrang takot.  Hinubad ko ang kwintas na suot ko at sinuot sa anak ko.

"Nak, hintayin mo si mommy dito okay? Babalik lang si mommy kaagad." sabi ko sabay halik sa noo niya.

I have no choice. Eto nalang ang naiisip kong paraan para makaligtas ang anak ko. Nagpahabol ako dun sa mga armadong mga lalake para ilayo sila sa anak ko. Pero sa hindi inaasahang pagkakataon, nabaril nila ako tapos hindi ko na alam yung mga sumunod na nangyare. Basta pag gising ko nasa hospital na ako. Kahit hindi pa maayod yung pakiramdam ko, pinilit kong bumangon at bumalik sa perya para balikan ang anak ko pero hindi ko na siya naabutan doon. Sabi ng mga pulis, posible daw na patay na yung anak ko.

*END OF FLASHBACK...*

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko ng marinig ko ang kwento nung babae. Bakit parehong pareho yung kwento niya sa mga panaginip ko? Hindi kaya... Siya yung biological mother ko? Magtatanong na sana ako sakanya ng bigla ulit siyang nag salita.

"Tanging ang kwintas na yan at yung balat na hugis puso sa kaliwang dibdib lang niya yung palatandaan ko sakanya." sabi nung babae habang umiiyak.

Bigla akong nakaramdam ng sobrang kaba ng marinig ko yung huling sinabi niya. Hinubad ko yung jacket na suot ko at ipinakita yung balat ko sa dibdib.

"Kagaya po ba neto?" sabi ko.

Biglang nanlaki yung mga mata niya ng makita niya yung balat ko tapos niyakap niya ulit ako ng sobrang higpit.

"Anak ko! Ako to ang mama mo, si Amanda Howard. All this years hindi ako nawalan ng pag asa na makikita pa kita ulit. Grabe! Ang ganda ganda ng anak ko. Mahal na mahal kita anak." Umiiyak na sabi niya habang nakayakap saakin ng sobrang higpit.

Hindi ako nakasagot sa mga sinabi niya. Pakiramdam ko umurong yung dila ko ng dahil sa mga narinig ko. Alam mo yung lukso ng dugo? First time ko palang siya nakikita pero parang pakiramdam ko sobrang tagal ko na siyang kakilala. Totoo ba to? Nasa harap ko ngayon yung biological mother ko. Hindi ako makapaniwala na mangyayare yung araw na to. Hanggang sa hindi ko nalang namalayan ang pagtulo ng mga luha sa mata ko. Maya maya pa, dumating na si Kendrix.

"Oh Athena anong nangyare sayo? Bakit ka umiiyak?" Nag aalalang tanong ni kendrix.

Lumapit ako sakanya at niyakap siya.

"Kendrix nakita ko na yung mama ko.." Umiiyak na sabi ko.

Kendrix look at my mom and he smile.

"Hello po tita. Ako po si Kendrix boyfriend po ni Athena." nakangiting sabi niya.
"Kendrix? Yung sikat na artista?" Gulat na taong ni mama.
"Ah opo tita ako nga po." Nakangiting sagot niya.

Bigla siyang tinignan ni mama ng may blankong reaction sa mukha. Nakakaloka! Kinakabahan ako ng bonggang bongga. Umiiyak na yung kili kili ko sa sobrang kaba. Nako naman! -_____-

"Ingatan mo yung anak ko ha? Wag na wag mo siyang sasaktan okay?" Nakangiting sabi ni Mama.

Bigla kaming nagkatinginan ni Kendrix ng dahil sa sinabi ni mama tapos bigla niyang hinawalan yung kamay ko habang nakangiti.

"Opo tita. Pangako po!" nakangiting sagot ni kendrix.

Pumunta kami sa isang DNA CENTER para magpa kuha ng sample for DNA TESTING para masigurado na ako nga ang nawawalang anak ni Mrs. Howard. Kung ano man ang magiging resulta neto, bahala na si batman.

Itutuloy...