Ontvoerd

15

POV Justin

Ik lig hier naar mijn gevoel al een eeuwigheid. Ik ben wakker, ik hoor iedereen om me heen praten, mijn lichaam werkt alleen niet heel erg mee. Als ik wilde had ik geschreeuwt dat iedereen stil moest zijn, maarja niet alles lukt. Ik mis Maartje, ik kan alles nog goed herinneren. Ik was niet gelijk knock-out. 

Ik was aan het slapen, en volgensmij lag Maartje tegen me aan. Toen hoorde ik een knal, ik schrok wakker en zag Maartjes vader die achter het stuur zat met een bloedend hoofd tegen de airbag aan liggen, de moeder van Maartje lag ook te bloeden. Maartje zelf niet, maar ze kreeg een flinke klap en even ademde ze niet meer. Ik heb haar, hoe gemeen het ook klinkt, een stomp in haar buik gegeven en toen ademde ze weer. 

Zo lang wilde ik dood, ik werd mishandeld. Toen kwam Maartje, ze veranderde mijn hele leven, en ik wil haar niet verliezen. Waar is ze? Ik wil bewegen, ik wil die knop indrukken die me eigenwijs aan zit te kijken, alsof ik het niet durf. Oke ik word gek. Waarom, waarom nu? Waarom Maartje. Tranen lopen uit mijn ooghoeken. Dokters komen binnen en met een apparaat wat ze op mijn borst drukken schiet ik wakker. 

"Waar is Maartje! Leeft ze nog? En haar ouders? Ik kan niet zonder haar!', ik barst in tranen uit. 'Maartje leeft nog, ze mist je', zegt een dokter met een vriendelijke uitstraling. 

POV Maartjes moeder
(Wat ze denkt)

Wie was het? Ik voel me zo slecht, Zou mijn man nog leven? Of Maartje? Of haar vriendje? Ik weet zeker dat haar vriendje goed voor haar kan zorgen, hij ziet er aardig uit. Ik voel me vreselijk. Mijn hart! Wat gebeurt er? Mijn adem? Het werkt niet mee. Ineens hoor ik een lange piep in mijn oor. En dan voel ik  niks meer. Ik voel me vrij.