Ontvoerd

36

'Waterval?' vraag ik. Iedereen is weg. Verdwenen. Rustig kijk ik om me heen. Nou, rustig is het niet. Uit het niets verschijnt een rivier. Ik loop er heen. 'Mmm... Rechts, of links?', mompel ik. Bij mij is links altijd ongeluk, dus ik ga maar rechts. 'Dom bezig...' mompel ik als ik besef ik als ik de stroming zie. Die toevallig ook naar rechts gaat.

Zo hard als ik kan ren ik langs de rivier. Inmiddels word het al schemerig. Hijgend kijk ik om me heen. Als ik weer terug naar voren kijk zie ik ineens een waterval. Een prachtige. In stralen gaat het water naar beneden, logisch, maar dit zijn in kleuren. Groen, roze blauw. In het donker is het waarschijnlijk nog mooier. Ineens verschijnt de engel weer.

'Goed gedaan, de volgende opdracht. Vind de schat.' fluisterd ze. En zo snel als ze kwam, zo snel is ze weg.

'Een schat? Iemand?! Kom terug!' roep ik. Hoe lang had ik ook al weer de tijd? '48 uur.' antwoord een stem die ik niet ken. Nergens is iemand, het zal wel weer iets raar zijn.

Er ontstaat langzaam een regenboog. Regenboog? Aan het einde van een regenboog staat altijd een pot goud. Tenminste, in sprookjes. Maar dit allemaal lijkt op een raar sprookje.

De regenboog eindigt achter de waterval. Met mijn vingers knijp ik mijn neus dicht. Met een aanloopje spring ik de rivier in, en drijf naar de waterval. Zoveel angst heb ik nog nooit gevoeld.

De stroming duwt me van de waterval af. Ik gil, zo hard als ik nooit eerder gedaan heb, en val naar beneden. Met een klap val ik ergens op. Het is een grond, van goud. En rode muren. In het midden staat een kist met veel sloten. Erg veel. Heel erg veel. 'Sleutels.' zegt een stem. Moet ik nu ook nog sleutels zoeken? Langzaam sta ik op, met de gedachte van erg veel pijn, maar ik voel niks.

'Wow.' mompel ik. Van een klein valletje breek ik gelijk wat, maar van dit niet.

Zoekend kijk ik in het rond. Rood en goud, een kist met veel sloten en een deur. Meer is er niet. 'Deur!' roep ik en met al mijn kracht vlieg ik tegen de deur aan. Blijkbaar stond de deur al open want ik val een lange gang in. De gang leid naar een deur. En nog één, en nog één. Honderden deuren verschijnen, en in het midden komt de engel. 'In 1 van deze deuren ligt de sleutel, denk goed na. Je hebt 5 kansen.' zegt ze, waarna ze weer verdwijnt.

Ik ga op de grond zitten, in mijn denkhouding. De deuren komen me allemaal wel bekend voor. Mijn vader,- en moeders deur, mijn eigen slaapkamer deur. Mijn oude slaapkamer deur. Een deur uit een klaslokaal, een wc deur. De deur van de ontvoering. De deur van Cameron, de deur van Justin. Te veel. 'Mijn eigen moet ik eerst proberen.' mompel ik in mezelf. Ik sta op, pak een ladder, die er opeens sta, en klim naar mijn deur. Jammer genoeg zit die helemaal bovenaan, en hoogtes zijn best beangstigend. Maar het moet.

Ik open de deur, en mijn slaapkamer komt tevoorschijn. 'Engel? Moet ik nu ook nog eens zoeken?' roep ik in de hoop dat iemand me hoort. 'Ja.'