End Game 45

1K 41 7
                                    

(A/N: Pasensya na kung halos 2 months akong hindi nagparamdam, pre-occupied lang ako masyado sa mundo. This pandemic is ruining everyone's life, nawa'y maging ligtas kayong lahat sa inyong mga tahanan, please pray for yourselves and for others. Spend time with your love ones, yourself. Take this time as an opportunity to grow as a person, to improve your relationship with people despite of physical distance. Stay safe everyone! A long update for all of you.)

End Game 45

"Why can't I hold you in the street?"

Sheliah Santibañez

I need to keep the thing between Art and I in secret. Maski sa mga kaibigan ko. Especially with my family, my brothers are going to be upset if they ever found out.

They hate Art. Sinaktan niya ako, alam kong isusumbat nila yung mga ginawa n'ya sa akin. But they don't know what really happened, ako at si Art lang ang nakakaalam nito... Bukod kela Monica at Lio. I'm really moved by his side of the story.

Mabuti at nalaman ko na kung ano talaga ang totoong nangyari. I can't live in lies. My existence is a lie already.

I cried a river over a thing that I do not know. I wasted my thoughts and tears over a false hatred and pain. Nagmukha akong tanga. At ngayon, I still looked dumb for being with him.

Malapit na birthday ko. 3 months from now.

Bumangon ako sa pagkakahiga at kinuha mula sa cabinet ang violet na box. Ito yung kahon na ibinigay sa akin ni Felicia no'ng nasa set pa kami para sa pelikula.

Pinagmasdan ko ang kahon sa aking mga kamay. Sakto lang ang laki nito para mahawakan ko ng buo.

It speaks elegance with a touch of vintage accent dahil sa string na nakapulupot dito para hindi bumukas.

Sa birthday ko pa p'wedeng buksan 'to. I badly wanted to open it now pero baka may mahalagang rason kung bakit sa mismong kaarawan ko pa p'wedeng buksan 'to. Or maybe advance birthday gift lang talaga.

Still curious who gave it to me, ayaw naman sabihin sa akin ni Felicia kung sino. Be patient, baka nasa loob ang pangalan nung nagbigay.

Biglang tumunog ang cellphone ko, agad kong kinuha ito mula sa kama.

A. A is calling

It's Art

Sinagot ko ang tawag, I can't help but to smile. "Napatawag ka?"

"I miss your voice."

"I miss you." sagot ko sa kaniya. Parang bumalik ako sa pagka-teenager, kinikilig na naman ako sa kaniya. Pero this time, bawal.

"Kasama dapat kita dito sa higaan ko ngayon habang nakahiga ka sa dibdib ko at mahimbing na natutulog."

I wished too. I miss the feel of my body onto his, I miss how warm it feels and how secure I am with his soft embrace.

"But we have to be patient baby."

"Baby?"

"Yes baby?" napairap ako, ponyetang callsign 'yan.

"It's not our endearment." madiin kong pagkakasabi

End Of All The Endings (Book 2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon