End Of All The Endings (Book 2)

End Game 26

(A/N: Hindi ko na alam kung ilang taon mga characters ko my gad! Kung na-mention ko man from last updates or previous book, sorry kung mababago! Makakalimutin lola niyo.)

End Game 27

"Just walk away"

Sheliah Santibañez

Nanatili ako sa kinatatayuan ko habang nakayuko, I'm ready to face her anger. Hindi ko sinunod ang script, and I know that she's really upset. Sabagay, sino ba namang direktor ang hindi magagalit kapag hindi sinunod ang gusto niya. Tss.

"A star always put her chin up." 

Nang marinig ko ang tinig na iyon mula kay Art, dahan-dahan kong inangat ang paningin ko sa direktor. 

Bumuga ako ng hangin. "Re-shoot?"

Pinanliitan ako neto ng mata. Oh freaking no.

"What are you saying?" She said and I'm lost for words to say, hindi ko siya nasagot. "Liah... Art... That was amazing."

Para akong binuhusan ng napakalamig na tubig sa nadinig. Dahan-dahang nagsipalakpakan ang lahat. Oh my...

"Really?" I asked and she nodded.

"You guys exceeded my expectations for this scene, akala ko magiging plain at walang buhay lang 'to pero you made it look so real!" Her smile says it all, she's asatisfied of what we did.

Hindi ko mapigilang mapangiti. at least I did one thing right.

Tumabi sa akin si Art at inakbayan ako. Biglang naglaho ang ngiti sa mukha ko.

"You did it hun. Ang galing ng ginawa mo."

I cracked a smile. "Ikaw talaga hun dalawa tayong gumawa nung scene." Nabalot ng tilian at pang-aasar ang paligid. "Ang ganda ng mga linyahan mo ah? It clearly stated that Sean is a guy who fell out of love and the one who know how to break a promise. Paano mo natutunan yung gano'ng character? Gano'n ka ba?" I grinned at him.

"Oohhh."

"Off cam na 'to ah? Ano i-shshoot din ba natin 'to?" Natatawang sabi ni Direk Josephine.

Napailing si Art sa sinabi ko. "I was once a campus player remember? I used to break a girl's heart."

Inalis ko ang pagkaka-akbay niya sa akin at binigyan ko siyq ng isang napakatamis na ngiti. "Besides that Art. Nothing else?"

Syempre lagi niyang idadahilan ang pagiging f*ckboy niya dati. Este, player.

"Nothing else Liah."

"Okay tama na 'yan, enough for today's shoot. Congrats sa lahat." Agad akong umalis ng shooting place at nagtungo sa paring lot.

Inayos ko ang seatbelt ko nang bigla kong makalimutan si Felicia, shet yung assistant ko!

Binuksan ko ang pintuan ng kotse at bumalik sa park. Natanaw ko naman si Felicia na kausap si Art na nagpainit sa dugo ko.

Linapitan ko silang dalawa. "Felicia?"

Napalingon siya sa likod niya at bakas sa mukha niya ang gulat. Agad itong tumayo at nagpaalam kay Art. "Uh, sir Art una na po ako." Nginitian namn siya ni Art.

Okay, what the f?

"Umuwi ka na muna, wala ka naman ng gagawin." bigla siyang may inabot na box.

"Ano 'to?"

"May nagpapabigay niyan Miss Liah, open it on your birthday." My birthday? Ang tagal pa no'n ah?

"Ang tagal pa ng birthday ko. Early gift? From who?"

Tumawa si Felicia na kinakunot ng noo ko. Baliw lang 'te?

"Miss Liah, 2 months from now na ang birthday mo. You're turning 29!" Inayos niya ang kanyang salamin at hinawakan niya ang kamay ko. "Trust destiny."

"Eh? Next month na pala?-- And wait, trust destiny? What do you mean by that?" hindi ako nito sinagot at agad itong umalis sa harapan ko. "Bastos."

I examined the box, its color is so beautiful. Purple. Maliit lang ito, kasya sa buong kamay ko.

"Kanino galing 'yan?"

Napalingon ako sa gilid at naroon si Art na may hawak-hawak na alak.

"What the hell? Dito ka pa talaga umiinom?" Nagsalin pa siya sa baso at uminom.

"Why do you care?" Hindi maalis ang kanyang paningin sa box. Gusto niya ba? Ibibigay ko talaga.

"Of course I do!-- Ano na lang sasabihin ng mga tao sa'yo dito, you're not just an ordinary citizen. You're freaking known."

"Kahit papaano nag-aalala ka pa din."

"Shut up." akma akong aalis pero narinig ko ang tinig niya.

"You said, I'm freaking known. Yes I am. Pero what if I'm not? Will everything change or will everything  remain? Kahit ba na hindi ako sikat at hindi ka rin sikat, kahit wala tayong pinanghahawakang pangalan sa mundo, ganito pa rin ba tayo? No don't answer it-- Diba wala namang mangyayari? Ganito pa din? Our minds were mind twisted by someone who are capable of controlling our lives. And I hate it, 'cause we're like puppets inside a game handed by a gamemaster who's reckless and heartless." Parang dinudurog ang puso ko, ano ba 'to? What's with your words Art?

"Lasing ka na Art. Hindi mo na alam mga pinagsasabi mo. Umuwi ka na."

"Isn't it weird Sheliah?" Napasinghap ako nang tawain niya ako sa pangalan na iyon. "Isn't it weird that you are asking me to go home alone drunk?"

May... May punto siya... But I don't care. "You're grown up, and if you think that I'm concerned about your safety well I'm not. I'd rather see you in a hospital bed tomorrow morning than to see you standing in front and acting with me."

Ramdam ko ang sakit sa bawat salitang binibitawan ko, mas masakit naman ginawa mo e. It's not fair to be fair with you.

"Gano'n ba?"

Unti-unting nanlalambot ang mga tuhod ko. F*ck this thing! Art's eyes says it all. Nasaktan ko siya... Pero sinaktan niya din naman ako... Why am I guilty?

"Aalis na ako, tumigil ka na sa pag-inom." inagaw ko ang baso mula sa kamay niya at hinawakan niya naman ang kamay ko. "Art bitawan mo."

"If only this reality was a movie, I wish I could burn down the pages that were not supposed to break us apart. A cliché story would be better than this. I could change my lines and change the scene whenever you I wanted to."

Inagaw ko ang kamay ko, ilang beses niya nang ginagawa ang pagkuha sa kamay ko at ilang beses ko na din itong inagaw. Hindi na ata talaga dadating ang panahon na hahayaan ko siya. 'Cause it hurts.

I let myself drown into his brown eyes for a couple of seconds. "But this is not a movie and people like me are gone forever, when you say goodbye."

"Taylor Swift huh?"

Inirapan ko siya. "Aalis na ako." Just a few inches away I heard him talk again.

"I never said goodbye Sheliah."