Fasenix Serisi 1 - AVERNUS

⚚ Avernus 6

 Alıntı ve paylaşımlar için instagram sayfası: fasenix_series

 Titrek kıvılcımların yüzüme düşen yansıması eşliğinde gözlerim aralandı. Hafızamdaki bulanıklık her saniye biraz daha netleşirken gücümü toplamaya çalıştım. Zar zor başımı çevirdiğimde boyumu en az dört kat aşan devasa kapıyı görerek yattığım yerden doğrulmak için kendimi zorladım. Magma taşından olan sıcak yatak, Avernus'ta olduğumu anlamamı sağlamıştı.

 Koskoca odanın ortasında kalan yataktan sıyrılarak sıcak taşlara ayak bastım. İtiraf etmek istemesem de bu, bana kendimi evimde gibi hissettirmişti. Başımı kaldırdığımda yatağın arkasında kalan taştan duvarda, Karanlığın Ateşi'nin oymasıyla karşılaştım. Ayaklarım beni o yöne sürüklerken, oymanın çevresini saran alev desenleri dikkatimi çekmişti fakat gördüğüm oymanın aksine, tuhaf bir şekilde Karanlığın Ateşi'nde olmadığımdan emindim. Karanlığın Ateşi'ni her ayrıntısıyla bilirdim.

 Duvarın iki yanında yer alan kapılar, arkadan geçit olacak şekilde birbirine bağlanıyordu. Başka da gidecek yer görünmüyordu. Sade ve kendimi yeterince yalnız hissedebileceğim kadar geniş bir odada bulunmak şimdiden içimi sıkmaya başlamıştı bile. Karşımdaki kapı dışında çıkabileceğim hiçbir yer yoktu. Etrafta keşfedecek başka bir şey olmadığına ikna olarak yatağa oturdum. İşte yine Avernus'taydım; her şeyin başladığı o yerde...

 Tüm yaşadıklarımı hatırlıyordum. Balıkçı, Jayr, Kai ve Rhan ile olan konuşmalar zihnime üşüşmeye başladı. Henüz tüm bunları hatırlamak için hazır değildim. Şu anda yalnız olmak bana iyi gelmiyordu. Duygularım beni ele geçirirken öylece durup başıma ne gelecek diye bekleyemeyeceğime karar verdim. Avernus değildim ama sahip olduğum tek güç, ateşti. Kapıya doğru ilerleyerek önünde durduğumda iç sesime kulaklarımı kapamıştım. Buradan kurtulana kadar ne yaptığımın bir önemi yoktu. Buradan kurtulduktan sonra ailem beni asla ateşle yan yana görmeyecekti.

 Alevlerle kapıya saldırmak, Avernus'ta yapabileceğim en saçma hareketti, kapının ateşten etkilenmeyeceğini adım gibi biliyor ama başka bir çıkış yolu göremiyordum. Buraya ait değildim, burada olmamam gerekiyordu. Avuçlarımdan yükselen alevlerden o kadar utanıyordum ki onları içimden atmak için, var olan tüm gücümle beni hapseden kapıya odaklanarak başka hiçbir düşünce tarafından ele geçirilmemek için çabaladım. Alevlerim, sanki Avernus'taki ateşi tüketebilecekmiş gibi bir an olsun durmamıştı.

 Çok geçmeden ters bir ivmeyle geri püskürürken kapının nihayet açıldığını anlamıştım. Tek sorun, bunu benim yapmamış olmamdı... Üzerime gelen ateşle geri savrulup sırtımı metrelerce arkamdaki taşlara çarptığımda ister istemez hareketsiz kaldım. Küçülen alevlerin arasında beliren görüntü, tahmin ettiğim kişiye aitti. Beni buraya o getirmiş ve bilmediğim bir yere kapatmıştı.

-Dikkatimi çekmek için bu kadar yaygara koparmana gerek yok Delia, bir kıvılcım yeterli.

-Umurumda değilsin Rhan. Tek yapmaya çalıştığım bu kahrolası yerden çıkmak.

 O, ağır adımlarla bana yaklaşırken ben de ayağa kalkacak zamanı bulmuştum.

-Ben istemediğim sürece buradan çıkamazsın ve bu biraz da sana bağlı.

Kelime oyunları için fazla yorgundum bu yüzden lafı dolandırmadan sormayı tercih ettim.

-Ne istiyorsun?

-Rahatlamanı, Delia.

 Onun cevabı da en az benim sorum kadar hızlı olmuştu.

-Tüm bu yaşananlardan sonra burada, bu şekilde mi?