Fasenix Serisi 1 - AVERNUS

⚚ Vanora 2

  Alıntı ve paylaşımlar için instagram sayfası: fasenix_series

 Amity'nin söylediğine göre Orea Şelâlesi, Vanora'nın sembolüydü. Gençlerin yanı sıra eğitmen ve profesörlerin de bazen buraya geldiklerinden bahsediyor, çeşitli bilgiler veriyor ama benim kulaklarım onun sesinden çok şelâlenin sesiyle dolup taşıyordu. Sesi duydukça çekiliyor, çekildikçe Amity'den daha da uzaklaşıyordum.

-Delia?

-Şşşt, dedim işaret parmağımı ağzıma götürürken.

-Şarkı söylüyor.

 Amity duyabilmek için birkaç saniye sessiz kaldıktan sonra,

-Ben bir şey duymuyorum Delia, dedi.

-Çünkü dinlemiyorsun, dinle.

 Israrım üzerine tekrar duymayı denedi. Ben de melodiyi daha kolay duyabilsin diye hafifçe suya eşlik ettim. Mırıldanırken etraftaki her şey yavaş yavaş yok olmaya başladı. Denize ilk daldığımda bedenimi kaplayan hisler tekrar beni ele geçirirken, aynı o günkü gibi tüm endişelerimden sıyrıldığımı hissediyordum.

 Amity'nin meliodiye eşlik etmediğini fark edince, usulca gözlerimi araladım ve bana olan tuhaf bakışlarıyla karşılaştım. Aynı anda arkamızda duran adamın alkış sesleriyle ikimiz de olduğumuz yerde sıçradık.

-Pro, Profesör Flatflow...

Tüm şaşkınlığına rağmen ortak dilde konuşmayı akıl eden Amity, kekelemesine engel olamamıştı. Ellerini çırparak bana doğru yürüyen Adonia'dan kaçmamak için kendimi zor tutuyordum.

-Orea'nın melodisini işiten bir kulak! İşte aradığım kişi, işte ihtiyacım olan ilaç!

 Neyse ki o da öğrencisine uyup ortak dilde karşılık vermişti. Profesör, orta boylu, hafif göbekli, komik gözlükleri olan şirin yüzlü bir adamdı. Askıyla tutturulmuş krem rengi pantolonunun paçaları yukarı kalkmış, kahverengi ayakkabılarının içinden çorapları görünüyordu. İsmi gibi yüzde gülümseme yaratan bir görüntüsü vardı. Acele adımlarla yanıma yaklaşırken ellerini hâlâ birbirine vuruyordu.

-Yarınki kutlamada Reyatarin ve halkımız için bu şarkıyı seslendirirsen bizleri çok mutlu edersin!

 Ellerini sımsıkı omuzlarıma kenetledikten sonra umut dolu gözlerle beni süzdü. Reddedemeyeceğim kadar sıcak bakışları karşısında çaresizdim.

-Profesör, çok üzgünüz ancak arkadaşımın kalabalık fobisi var. Bakın sizin dinlediğinizi duyunca bile nasıl kaskatı kesildi.

 Amity, bu yaratıcı gerekçe ile imdadıma yetişmişti. Buna karşılık Profesör Flatflow sesli bir kahkaha patlattı.

-Korktuğunuz şeye bak çocuğum! Böyle bir korkunun seni bu onurdan mahrum etmesine izin vermemelisin. Senin için bir şeyler düşünebilirim.

Benim için hiçbir şey düşünmesini istemiyordum. Tek yapmamız gereken, dikkat çekmeden bir gün geçirmekti.

-Şelalenin içinden söyleyebilirsin. Ne kimse seni görmek zorunda ne de sen kimseyi. Anlaştık?

 Bu bir şaka olmalıydı. Karolek'in söylediğinin tam tersini yapmayı nasıl başarmıştık?

-Hadi bakalım, problem çözüldüğüne göre itiraz etmeden odama geçelim ve ayrıntıları konuşalım.

-Profesör bu...

 Amity son demlerini oynuyordu.

-Sizce de çok riskli değil mi? Görmese bile orada halkın olduğunu bilecek. Fobisi yüzünden Reyatarin ve ailesine rezil olabilir.