Fasenix Serisi 1 - AVERNUS

⚚ Dünya 11

 Alıntı ve paylaşımlar için instagram sayfası: fasenix_series

 Kaç saniye balıkçının suratını boş bakışlarla süzdüğümü hatırlamıyorum fakat kendime gelir gelmez ellerimi geri çekip toparlandım.

-Ne demek istediğini anladığımı sanmıyorum.

 Huzursuzdum ve bunu belli etmekten çekinmemiştim.

-Anneni ve babanı tanıyor musun?

 İçimi kaplamaya başlayan duyguyla başa çıkmaya çalışırken ani gelen sorusuna cevap veremedim.

-Ben de öyle tahmin etmiştim...

-Yapmaya çalıştığın her neyse, bundan hiç hoşlanmadım. Geri dönebilir miyiz?

 Tekrar ellerimi tutmaya çalıştı fakat bu sefer izin vermemiştim.

-Kolay olmayacak ama beni bir kerecik olsun dinlemelisin, lütfen. Bana bu iyiliği yapıp, borcumu ödeme fırsatını verir misin?

 Gerçeği söylüyor olabilir miydi? 

 Dolu dolu gözleri, yanaklarından akan gözyaşlarıyla bana bakarken ona nasıl hayır diyecektim? Üstelik söz konusu olan anne ve babamdı; öldüğü söylenen anne ve babam...

-Doğru kişi olduğumdan nasıl bu kadar emin olabiliyorsun? diye sorma cesaretini gösterdiğimde, beni hiç bekletmeden,

-Kolyen, dedi.

 Kalp atışlarım hızlanırken kolyemi kavradım.

-Çocukken de senin boynundaydı. Üstelik seni kurtardığım gün, intihar etmeye çalışmadığına eminim. Su, seni çağırıyor olmalı.

  Titremeye başlayan ellerime hâkim olmaya çalışırken güldüm. Gülüşümdeki alaycılığı gizleme ihtiyacı bile hissetmemiştim.

-Bilmişsin. Su beni çağırıyor çünkü beni yok etmek istiyor, dedim. Avuçlarımda oluşturduğum kıvılcımı ona yaklaştırırken kendimi gizlemek gibi bir düşüncem kalmamıştı.

-Gördüğün gibi suyun benim yanımda olması mümkün değil.

 Balıkçının korkuyla dolan gözleri açılmış, ister istemez kendini hafifçe benden uzaklaştırmıştı.

-B... bunu nasıl yapabildin bilmiyorum...

-Çünkü ben buyum! Ateşi kontrol edebilen bir insan!

Başını iki yana salladı.

-Hayır...

 Avuçlarımda titreyen ateşe bakarken bunu kabullenmek istemediği belliydi.

-Senin kim olduğunu biliyorum ve ben deli değilim küçük hanım. Kasabanın kıyameti olarak bilinen o gün, son olanlara şahit olan tek insan ben değildim. Aynı gün, üniversitede öğretim görevlisi olan Bayan Philemon'dan oğlunu aldılar ve uzun bir süre onu göremedi.

 Bayan Philemon'un ismini duymak beni iyice şaşırtmıştı. Onun bu olanlarla ne ilgisi vardı ki? Üstelik onun oğlu Kai değil miydi? Aynı zamanda Reyatarin'in oğlu olan? Bütün bunların ne demek olduğunu anlayamamak beni çılgına çevirmişti.

-Ne gördün balıkçı, anlat o zaman! dedim yüksek çıkan sesime hâkim olamadan.

 Sesimle birlikte irkildi. Onun irkilişi bana kendimi suçlu hissettirmiş ama merakım daha ağır basmıştı.

-NE GÖRDÜN?

 Büyüyen sessizliğe tahammül etmekte zorlanıyor ve gitgide kendimi kaybediyordum. Balıkçı, birkaç saniye sakinleşmemi bekledikten sonra gözlerini benden kaçırarak denize çevirdi; anlaşılan duyduklarımdan hiç ama hiç hoşlanmayacaktım...