Fasenix Serisi 1 - AVERNUS

⚚ Avernus 2

Alıntı ve paylaşımlar için instagram sayfası: fasenix_series

Uyandığımda, kırmızı gözler ve şiş bir yüzle Avernus masallarındaki yaratıkları andırıyordum. İki gündür süren iştahsızlığım yüzünden elmacık kemiklerimin altında hafif çukurlar oluşmuş, köşebucak kaçtığım gün gelip çatmıştı. Ayaklarımı sürüyerek eğitim alanına vardığımda herkesin benden önce toplanmış olmasına şaşırmadım. Kanatları oluşan her Avernus, yeryüzüne çıkacağı günün hâyâliyle yaşar, canla başla çalışır, onu, bu amacını gerçekleştirmeye yaklaştıracak her eğitime katılırdı. İçimden bir ses, Rhan'ın da vakit kaybetmeden uygulamaya geçeceğini söylüyordu. Ortadaki boşluğu fark etmemle tüm gözlerin bana çevrilmesi bir oldu.

-Hoşgeldin, Delia.

Geç kaldığım halde ondan bu selâmlamayı beklemiyordum.

-Yerine geçebilirsin.

 Nasıl karşılık vereceğimi bilemeden öylece kalakaldım. Sesini unutmama yetecek kadar uzun zamandır konuşmuyorduk. Rea, kolumdan çekerek beni tuhaf sessizlik ortamından kurtardığında nihayet motor fonksiyonlarım yerine geldi ve bana ayrılan yere oturmayı başardım. O saniyeden sonra Rhan, tüm ayrıntılarıyla yeryüzüne olan zorlu yolculuğu anlatmaya başladı. Herkes gibi ben de pürdikkat onu dinliyordum. Kendini soyutlayıp eğitmenleri dinlemek ve gece gündüz güçlerini geliştirmekten başka bir şey yaptığına şahit olmamıştım. Az konuşan birine göre konuşması oldukça akıcı ve anlaşılırdı. Bilgilerini aktarırken, dışarıdan şahit olduğum kibirli görüntüsünün yerini, güçlü bir genç Avernus almıştı.

-Sizden istediğim kanat, vücut ve çevrelendiğiniz ateş kozasını iki bin beş yüz dereceye sabitlemeniz ve dayanabildiğiniz kadar dayanmanız.

İki bin beş yüz mü? Aklını kaçırmış olmalıydı! Daha kaç yaşındaydık ki! Henüz başlamış olan uğultular onun kararlı ses tonu karşısında bıçak gibi kesildi.

-Bana öyle bakmayın. Derin sularda bu dirence ihtiyacınız olacak. Yıllardır ateşi kontrol etmek için eğitiliyorsunuz, sınırlarınızı zorlamazsanız denizin derinliklerinde kaybolup giden isimsiz Avernus'lara karışırsınız.

Haklılık payı vardı, Avernus'ta yeryüzüne çıkamadan suyun içinde ölen kimsenin adı anılmazdı.

- Delia, kanatların henüz oluşmadığı için vücut ısın ve ateş kozan üzerine yoğunlaşmanı istiyorum.

-Şanslısın Delia, görünüşe göre hiç çıkmayacak. Denizler senden korksun!

Bardon'un alaycı kahkahası kulaklarımda çınlamakla kalmadı, uykusuzluğum yüzünden katlanarak beynimde yankılandı.

-Bardon, sana yorum yapma hakkı verdiğimi hatırlamıyorum. Kapa çeneni ve kendi çalışmana odaklan.

 Tepkisine karşılık yeterince şaşkın bakıyor muydum yoksa biraz daha gözlerimi Rhan'a dikmeli miydim? Ellerini çırpmasıyla etrafımızı çevreleyen alevler yüzünden görüşümüz kısıtlandı. Yalnız olmak bana biraz cesaret vermişti. Kanatlarım olmasa da bu ısıya ulaşıp uzun süre durabilirdim. Kendimi ateşle çevrelemem ve yoğunluğunu arttırmam birkaç dakikamı aldı. Yeterli yoğunluğa ulaştıktan sonra ısıya odaklandım. Dakikada ortalama iki yüz derece arttırabilirsem, on-on beş dakikada hedeflenen ısıya ulaşabilirdim. Dayanıklılık süremi öngöremiyordum ama hedef ısı nedense, bana bir anda ulaşılabilir gelmişti.

 Hedef ısıyı bulmam düşündüğümden biraz daha fazla zaman almış, yine de başarmıştım. Üstelik kendimi ölecekmiş gibi de hissetmiyordum ama ateş kozamın içinde geçirdiğim süre uzadıkça dayanıklılığım da azalmaya başladı. Yavaş yavaş zorlandığımı kabul etmeye başlamışken  Bardon'un alaycı kahkahası, zihnimde tekrar yankılandı. Pes etmek istemiyordum. Ateş kozamdan çıktığımda en azından ondan daha uzun süre dayanabilmiş olmaktan başka hiçbir düşünce yoktu aklımda. Görünen ve görünmeyen herşeye rağmen ben Avernus'tum! Kayinaros'un kızıydım! Burada ateşle ateş olabilecek biri varsa o, bendim!