The Day He Saw My Worth( Psyche Uno)

Kabanata 27

"Huwag kang magmadali makakarating din tayo doon." I scowled at Montereal. He had the guts to say that despite of me... Biting my nails, endlessly pushing my tears away from my naked face and tapping the bus window again and again. I scowled at the driver just a minute ago. They just didn't know how much I hate, every second I wasted.

I held the necklace and diary tightly. Montereal held my shoulders too, tightly. I'm not really convinced but I'm still hoping, because for the first time after the revelations, today I got my hopes back.

"Kinakabahan talaga ako Rae. Hindi ako mapakali." Kahit ako rin naman. Parang gusto kong agawan ng pwesto ang driver ng bus at sigawan ang mga taong pumapara sa bus. My gosh! Para yatang usad kabaong kami ngayon.

"Hindi ako makapinawala Rae. Nanginginig ang buong katawan ko." Nararamdaman ko iyon. Hindi rin siya mapakali. Hindi na ako makapaghintay na bumaba sa bus na ito at makita siya. Ang dami kong tanong, gusto ko ng mga sagot na siya lang ang may alam. This is just so frustrating.

"Gago lumagpas na tayo." Mabilis kong hinila si Montereal pababa ng bus nang makitang lumagpas nga kami. Sa sobrang kaba ko nakalimutan kong sabihin kung saan kami bababa. Shit! Napapamura na lang talaga ako.

Sabay pa kaming napatigil sa labas ng coffeeshop. "Rae, bukas na lang." I pushed him a little.

"Baka hindi na ako magising bukas o maaksidente ako. Tangina kasi, hindi naman 'to teleserye."

Kaya pala! Hindi pala unreasonable or impulse actions ang nangyari. Kaya pala kumislot ang puso ko nang una kong tapak dito.

"Blind love Rae."

Siya pala ang dahilan kung bakit ako litong litong malaman ang sagot kung bakit pumasok ako rito. Pilit ko siyang inabot. Oo nakalimot ang isip ko pero 'yong puso ko, patuloy siyang kinikilala. Masakit talaga, sobra. Bakit ganito maglaro ang tadhana? Bakit sinasaktan niya ako ng sobra.

"Can I? Can I- see? Him?" I stuttered. Ate Vilma glanced at Montereal in my back. Dinadaga rin siya sa mga kilos niya. Ate Vilma looked so confuse.

"Rae-" I cutted her. Wala siya rito. Mas lalo lamang sumasakit ang buong puso ko. The pain he brought to me was so pricesless. I knew pain was inevitable but not like this, please.

"Please! Or can I at least talk to her?" She heaved a sigh. Nalilito man ay hinatid niya ako sa opisina ni Ma'am.

"Magkakaroon yata ako ng seizure sa kaba Rae," Montereal whispered. I pushed the door, it was the same as I thought. Subsob ang mukha ni Ma'am sa mga papeles.

"Miss Vallderama?" Mukhang gulat siyang makita ako pero nang makita niya ang hinahawakan ko ay mas lalo siyang nagulat. Pinahid ko ang mga luha sa pisngi. She knew me, the little me. Kaya pala takot na takot siya, para kanino? Para sa akin o sa anak niya.

"Your son...si Aris ba siya?" Hindi ako nagdalawang isip ibagsak iyon. Hindi ko kayang paliwigin ang bawat segundong lumilipas.

"No!"

Malakas kong binagsak sa kanyang harapan ang diary at kwintas. Tangina lang talaga! Gusto kong sumigaw.

"He gave this to me, supposed to be ay wala na ito kasi he died hindi ba? Or did you lied? Did you faked it?" Hindi ko napigilan ang sariling sumigaw.

"Makakasama sa'yo kung malalaman mo ito ngayon. Ayokong-" I cutted her again.

"Sa tingin mo ba hindi rin makakasama sa akin kung bukas niyo sasabihin o sa susunod na buwan?"

"Rae Vallderama! Don't be stubborn."

"I deserve it. I deserve to know everything."

She stood there, crossed arm. The tears washed my naked face.

"You really want it?" Mabilis akong tumango.

"But Rae."

"I deserve it. We deserve to know everything kasi kung patuloy lang kayong matatakot sa kung ano mangyayari sa akin, patuloy lang akong masasaktan."

Napaisip siya sa sinabi ko, then she heaved a sigh.

"His name was Aris, but the truth was, physically he was Harris."

Aris what? Harris?

"I don't understand."

"Kambal si Harris at Aris. Aris discharged because his case was fatal. Kailangang ilipat sa America but Harris insisted na manatili rito. Why? Because he saw you. He pretended Aris para makapasok siya sa hospital. Yes we knew and let him. Kasi nakikita namin kung paano niya sinisisi araw araw ang sarili niya kung bakit nagkaganun ang kapatid niya. Ang sabi niya sa doctor na iyon, gusto ka niyang tulungan." Umiiyak na rin siya, hindi ko na nakikita ang babaeng palagi akong binabalaan. Palagi akong nilalayo sa anak niya.

"The day when you chased Harris, that day Aris died too. Hindi mo kasalanan Rae, walang sino man ang may kasalanan. Sadyang mapaglaro ang tadhana." Napaupo ako sa upuan dahil nanginginig na ang mga paa ko.

"Ano? Ano ang sakit ni Aris?" I stuttered. Hindi na nakapagsalita, parang hindi kaya dahil pinipigilan siya ng mga luha niya.

"Ma?" Sabay kaming napatingin sa kakapasok lang. Aris...no Harris pero siya pa rin ang Aris na nakilala ko. Kahit nagpanggap lang siya, siya pa rin si Aris at hindi iyon magbabago. Hindi man siya naaalala ng isip ko, sa paraan naman ng pagtibok ng puso, kilalang kilala siya nito.

"Ma?" Lumapit si Ma'am Canerato sa kanya. Mahigpit ang pagkakakapit sa akin ni Montereal. Hindi siya makapaniwala na nasa harapan na namin si Aris.

"Come here." Sumunod agad siya sa ina. He glanced at us like he just saw me today or just a second ago. May kinuha si Ma'am Canerato sa drawer niya.

"Why are you crying?" Sobrang lambing ng boses. Taliwas sa mga pinapakita niya sa akin. Hindi ko siya makilala.

"Do you know this man?" May pinakitang picture si Ma'am sa kanya.

"No? I mean I don't know. Hindi ko siya kilala."

No! No! That was him. Mas lalong lumakas ang hikbi ni Ma'am Canerato na hindi ko maintindihan kung bakit. Ano ang nangyayari?

"Do you know them?"

"No? I mean Ma? Ano ang nangyayari? Kailangan ko bang makilala sila or kilala ko ba sila?" That left me hanging. Paanong hindi niya ako kilala.

"Please speak." Sa akin niya iyon sinabi.

"Hi," I stuttered, again.

"Rae? Ma, teka bakit, ano 'to? Did you tell her? Ma I told you, bakit mo sinabi?"

Paanong nakilala niya ako? Hindi niya ako nakilala kanina kahit na titig na titig siya sa mukha ko. What the actual fuck is happening here?

"She figured out it with the diary and necklace, with Raykins?" Litong lito siyang napatingin kay Montereal. That made my heart winced.

"Raykins? Ma, what is happening here?"

"Harris? I don't know Aris?" I asked. Mas lalo lang siyang nalito sa sinabi ko.

"Raykins told me that I gave that to you, right? Binigay ko sa inyong dalawa iyan, what exactly he told me, sinabi mo rin sa akin 'yan noong binigay mo sa akin ang diary. And the necklace, you gave it to me? Ikaw hindi ba at hindi ang Lola ko." Malayo ang tingin niya pero nakikinig siya sa akin. Hindi maawat ang luha sa mata ko.

"Iwanan niyo muna ako, please." He pleaded. Lumapit ako sa kanya ngunit bigla na lang siyang humikbi. Hindi ko nagawang lumapit sa kanya.

"Sasabihin ko sa'yo ang lahat, just please maawa ka sa sarili mo. Wala na akong pag-asa Rae, matagal na. Ikaw magagawa mo pang lumaban."

A/N: Typos and grammatical error above... Happy reading!!!

Scam po ako...charot prepare for the big revelations pa! Hahaha crying is good to the heart naman eh.